Οι μέρες μας εξορισμένες στην αφάνεια...

Μιαν αγκυρα η ζωή μου ζητιανέυει το βάθος του έρωτά της να συλλάβει...

Οι θυμωμένοι κάτοικοι της τσιμεντούπολης

Ξυπνάω το πρωί και πάω στο φούρνο. Ο δρόμος είναι μονόδρομος και το πεζοδρόμιο ανύπαρκτο, οπότε περπατάω κολλητά στα παρκαρισμένα αυτοκίνητα για να χωράνε να περνάνε τα διερχόμενα. 

Ακούω πίσω μου μια επίμονη άκρως ενοχλητική κόρνα, μπαίνω ανάμεσα σε δύο αμάξια για να δω τί γίνεται και βλέπω μια γιαγιά με μια σακαράκα που είχε 2 μέτρα δεξιά και 2 μέτρα αριστερά απο το αμάξι χώρο... να μου κορνάρει να πάω στην άκρη! Επίμονα!!

«Μάλλον πρέπει να κάνω δίαιτα...» σκέφτομαι... Μεγάλωσε πολύ ο κώλος μου και δεν χωράνε τα αυτοκίνητα!!

Στο επόμενο στενό στρίβω δεξιά και κατηφορίζω προς τον φούρνο. Ένας άντρας πάνω σε μια μηχανή βρίζει για την κίνηση. Μια «κυρία» στο μπροστινό αυτοκίνητο κατεβάζει χριστοπαναγίες που δεν έχει χώρο για παρκάρισμα. 

Μια άλλη κοπελιά στον παράλληλο, εχει κάνει 10 μανούβρες η κακομοίρα προσπαθώντας να παρκάρει και η ουρά πίσω της έχει αρχίσει να γίνεται τεράστεια. Βγαίνει ένας έξαλλος απο το αμάξι του, της χτυπάει το παράθυρο και της λέει: «Αστο, θα στο παρκάρω εγώ!!». Βγαίνει η κακομοίρα ντροπιασμένη απο το αμαξι και του το δίνει να το παρκάρει. Τί να κάνει;; Δεν είναι μέρος η Αθήνα για νέους οδηγούς.

Την επόμενη πάλι στην ίδια διαδρομή για το φούρνο ειναι μια κυρία γύρω στα 65 έξω απο το σχολείο και προσπαθεί να παρκάρει. Αντί να πατήσει φρένο όμως πατάει γκάζι και σαν άλλος σούπερμαν σκαρφαλώνει με τις δυο πλαινές ρόδες στα αμάξια που ήταν παρκαρισμένα μπροστά της. Τρέχουν κάτι περαστικοί να κρατήσουν το αμάξι να μην πέσει τ’ανάσκελα και την βγάζουν σιγά σιγά έξω. 

Ευτυχώς κανείς δεν χτύπησε. Όμως ο δρόμος ήταν μονόδρομος. Όλα τα αμάξια απο πίσω έπρεπε να κάνουν όπισθεν για να πάρουν άλλο δρόμο... Και φυσικά δεν έλειπαν κόρνες, φωνές... βρισιές...

Μερικές φορές αναρρωτιέμαι... Οι άνθρωποι εδώ γεννιούνται θυμωμένοι; Ή είναι κάτι σαν παρενέργεια; Σαν αρρώστεια που το παθαίνουν επειδή ζουν στην Αθήνα; Άραγε κι εγώ τώρα που ζώ εδώ θα γίνω έτσι;;;;

Φοβάμαι!!!

Γενιά του Πολυτεχνείου και έλλειψη ελπίδας

Ο υπεύθυνος έκδοσης της ΙΣΟΠΟΛΙΤΕΙΑΣ Αντώνης Παπακωνσταντίνου υπήρξε στέλεχος του φοιτητικού αντιδικτατορικού κινήματος, του οποίου κορυφαία εκδήλωση υπήρξε η εξέγερση του Πολυτεχνείου το Νοέμβρη του 1973. Με την ευκαιρία της σημερινής επετείου ρωτήθηκε αν πιστεύει ότι η επονομαζόμενη «γενιά του Πολυτεχνείου» ευθύνεται για τα σημερινά σοβαρά οικονομικά και ηθικά προβλήματα της χώρας και απάντησε τα εξής:

- Κατ' αρχήν ο όρος "γενιά του Πολυτεχνείου" έχει σοβαρή δόση υπερβολής. Παρότι υπήρξε ανάλογη νεολαιίστικη εξέγερση στη Γαλλία κανείς δεν αναφέρεται σε κάποια "γενιά του Μάη του 68". Είναι αλήθεια πως η εξέγερση ξεκίνησε από μια τολμηρή ομάδα φοιτητών με αφορμή την έλλειψη αντιπροσώπευσης στους φοιτητικούς συλλόγους και γρήγορα επεκτάθηκε κυρίως στις πανεπιστημιακές σχολές της Αθήνας. Την ίδια εποχή όμως υπήρχαν και αρκετοί νέοι αδιάφοροι, όπως και κάποιοι λίγοι συμπαθούντες το καθεστώς.

- Τα κοινά χαρακτηριστικά της πλειοψηφίας των νέων που εξεγέρθηκαν ήταν η ανιδιοτέλεια, η προσήλωση σε συγκεκριμένες αξίες και κυρίως η ελπίδα ότι το κακό δεν θα διαρκέσει για πάντα. "Έξι χρόνια είν' αρκετά δεν θα γίνουνε εφτά" έλεγε το σύνθημα. Έτσι δεν είναι περίεργο το γεγονός πως μετά την πτώση της δικτατορίας οι περισσότεροι πιστεύοντας ότι έληξε το έργο τους αποσύρθηκαν από τη δημόσια ζωή.

- Υπήρξαν όμως ορισμένοι που εξαργύρωσαν την ανάμιξη τους και τις (πραγματικές ή φανταστικές) διώξεις που υπέστησαν, αναμίχθηκαν στην πολιτική και έγιναν βουλευτές, υπουργοί κλπ. Μπορεί κάποιος να αναζητήσει ευθύνες από τους τελευταίους, αλλά δεν μπορεί να χρεώσει τις πράξεις τους σε όλους τους επαναστατημένους νέους εκείνης της εποχής και φυσικά δεν μπορεί να αναφέρεται σε ολόκληρη γενιά.

- Το δικτατορικό καθεστώς Παπαδόπουλου-Ιωαννίδη προσπάθησε (και κατάφερε για κάποιο χρόνο) να αποκοιμίσει τη δίψα των νέων για οράματα και αξίες οδηγώντας τους σε ακίνδυνες μορφές εκτόνωσης, όπως τα θεάματα και ο αθλητισμός. Οι συνομήλικοί μου θυμούνται το σλόγκαν "κάθε πόλη και στάδιο, κάθε χωριό και γυμναστήριο" ή το "έπος του Γουέμπλεϋ". Οι παλιόφιλοι από εκείνη την εποχή δεν τρόμαξαν σήμερα τόσο με την οικονομική κρίση, όσο με το γεγονός ότι νεοεκλεγμένος δημοτικός άρχοντας ψηφίστηκε από τη νεολαία υποσχόμενος "πορνό και μπάλα"!

- Με δυο λόγια πιστεύω ότι η σημερινή κρίση είναι βαθιά, πολύ βαθύτερη από την οικονομική επιφάνειά της, γιατί έχει προσβάλλει τη νεολαία της χώρας.  Εκτός από τα λεφτά λείπουν οι ουμανιστικές αξίες, λείπει η εντιμότητα, λείπει η ανιδιοτέλεια, αλλά κυρίως λείπει η ελπίδα!

ΑΠΟ ΤΗΝ "ΙΣΟΠΟΛΙΤΕΙΑ"

Παγκόσμια Ημέρα Διαβήτη

Μήπως νοιώθετε κουρασμένοι συνέχεια;

Πεινάτε συχνά;

Διψάτε συχνά;

Έχετε γυναικολογικά προβλήματα;

Θολή όραση;

Μουδιάζουν τα άκρα σας;

Χάσατε βάρος;

Πήρατε βάρος;

Οι πληγές δεν γιατρέυονται γρήγορα;

Έχετε πρόβλημα στύσης;

Έχετε κάνει ποτέ καμπύλη ζαχάρου;

Αν είστε άντρας ή γυναίκα , δεν ασκείστε τακτικά και έχετε έστω και ένα συγγενή που πάσχει απο διαβήτη τύπου 2 είστε σε ομάδα υψηλού κινδύνου.
Μια καμπύλη ζαχάρου διαρκεί 2 ώρες απο το χρόνο σας και μπορεί να σας δώσει μέχρι και 15 χρόνια ζωής αν έχετε προδιάθεση για διαβήτη και το προλάβετε έγκαιρα!!!

Πρέπει να ξέρουμε!! Για να μπορούμε να πράξουμε!!

http://www.worlddiabetesday.org/

Περιμένω... και φοβάμαι...

Περνάει ο καιρός. Δεν ξέρω πια τι νοιώθω. Περίμενα πολύ! Περισσότερο απο όσο άντεχα. 

Περίμενα πολύ και περιμένω ακόμα... Μόνο που δεν έχω αντοχές πια...

Καθε μικρό βοτσαλάκι στο δρόμο πληγώνει τις οπλές μου. Μα είμαι ακόμα στο δρόμο. Η ζωή κυλάει κάτω απο τα πόδια μου κι εγώ σε σταθερό ρυθμό περπατάω.

Περπατάω και περιμένω. Να έρθει η ώρα... Να έρθεις εσύ εκείνη την ώρα να με πάρεις απο το χέρι και να πάμε.

Περιμένω να γίνεις δυνατός. Να ορθώσεις το αναστημά σου μπροστά σους δράκους της ζωής σου (της δικής σου ζωής!!) και να ανοίξεις την πόρτα να φύγεις!!!!

Ίσως βέβαια τότε να μην θες το χέρι μου να σου κρατάει συντροφιά στο ταξίδι. Ίσως χωρίς δράκους να μην με χρειάζεσαι πια...

Ειμαι εδω και περιμένω. Περιμένω να μεγαλώσεις καμάρι μου...

Κι αν δεν τα καταφέρεις ποτέ;;;

Φοβάμαι να προχωρήσω μπροστά. Αν με χάσεις απο το πλάι σου ισως να με χάσεις για πάντα... Φοβάμαι να σε αφήσω να ξεμακρύνεις πολύ... Μα φοβαμαι και να σε κρατώ... Αν χαλαρώσεις το χεράκι σου άραγε θα το καταλάβω;

Τελειώνει η σοκολάτα!!!!!!!!!!

Τελειώνει η σοκολάτα.
Μέσα στα επόμενα 20 χρόνια η σοκολάτα θα αρχίσει να γίνεται σπάνιο και πολύ ακριβό προιον.
Ο Cocoa Research Association αναφέρει οτι καταναλώνουμε πολύ περισσότερη σοκολάτα απο ότι παράγουμε.


"In 20 years chocolate will be like caviar. It will become so rare and so expensive that the average Joe just won't be able to afford it."






Περισσότερες πληροφορίες εδώ.

Καθημερινότητα

Ο καιρός περνάει... Το συνειδητοποιώ μερα με τη μέρα όλο και περισσότερο. Περνάει σαν τρένο σε μια διαρκή αέναη και σταθερή κίνηση. Κι εσύ πρέπει να τρέχεις να προλάβεις...
Καιρός να ξαποστάσεις δεν υπάρχει. Κάθε λεπτό που χάνεις να σκεφτείς χάνεις και κάτι απο το τοπίο γύρω σου.
Μαζέυεις στιγμές... χαμένες στιγμές... τις πετάς στην πλάτη και τρέχεις...
Και οι στιγμές όλο και βαραίνουν στην πλάτη σου... Οι χαμένες στιγμές...


Θα σκεφτόσουν πως πράγματα που δεν έζησες δεν μπορεί να έχουν τέτοιο βάρος... κι όμως...


Και εκείνος ο συνοδοιπόρος που είχες χτές στο πλάι σου, απόψε δεν σου μιλάει. Αποφάσισε πως ο δρόμος είναι πολύ ανηφορικός εδώ και θα πάει αλλού.


Μα αν δεν ανέβεις τισ ανηφόρες τώρα που μπορείς... πότε θα τις ανέβεις; Πώς θα αντέξεις μετά;
Πώς θα αντέξεις;


Ο δρόμος κυλάει κάτω απο τα πόδια μου και τρέχει μπροστά. Ένας μήνας.... Δυο μήνες... Και τρέχει... και τρέχω κι εγώ.


Εσύ που να είσαι άραγε;
Θα σε ξαναβγάλει εδώ ποτέ ο δρόμος σου;

Ειλικρίνια

Αγάπησα τα πάντα σε σενα... Οχι επειδή ήταν τέλεια... Αλλά επειδή ήταν κομμάτια σου.
Αγάπησα τα πάντα σε σενα... Δεν σου ζήτησα πολλά. Μόνο το πιο δύσκολο. Ειλικρίνια.
Όχι για αντάλλαγμα... Όχι για πληρωμή. Η αγάπη δεν ζητάει πληρωμές...
Για την ψυχή μου στο ζήτησα. Απόλυτη ειλικρίνια ήθελε για να μπορεί να αναπνέει μετά το θανατό μας... Μετά το θάνατο της αγάπης μας...
Μου την έδωσες;

Ισως να μην μάθω ποτέ!!

Θα την άντεχα αν μου την έδινες;
Ίσως να μην μάθω ποτέ....

Έτσι κι αλλιώς...