Η ζωή μετά...

Όλα αλλάζουν... Αλλάζουν όλα με ένα παιδί;

Φοβάμαι! Φοβάμαι όσο τίποτα στον κόσμο! Θα μπορέσω ποτέ ξανά να είμαι ο εαυτός μου;

Θα μπορέσω ποτέ ξανά να ξυπνήσω μεσημέρι το Σάββατο; 

Να κάνω έρωτα με τον αγαπημένο μου στο σαλόνι;

Να πάω για κατασκήνωση σε ένα ερημονήσι;

Να μεθύσω;

Να ....

Θα μπορέσω ποτέ ξανά να κάνω όλα όσα ξέρω μέχρι τώρα... όπως τα ξέρω μέχρι τώρα;

Θα μπορώ ποτέ ξανά να είμαι εγώ... γυναίκα... ή θα πρέπει πάντα απο δω και πέρα να είμαι πρώτα μαμά;

Και...

Πώς είναι άραγε να είσαι μαμά;

Ευθύνες... Μόνο αυτό μου έρχεται στο μυαλό...

Όλες οι μαμάδες που ξέρω μου λένε πόσο όμορφο είναι.... αλλά..... 

Πώς μπορείς να είσαι μαμά και ανεξάρτητη γυναίκα ταυτόχρονα;

Πώς μπορείς να μην χάσεις τον εαυτό σου μέσα σε αυτόν τον συμφερτό υποχρεώσεων και συναισθημάτων;

Τόση μοναξιά μέσα μου... Σε έχασα. Όχι την παρουσία σου... την ουσία σου έχασα.

Τί να πώ;

Τα λόγια κυλάνε άδεια μαζί με τα δάκρυά μου.

Με απέρριψες ξανά. Έναν τρόπο ψάχνω να σε φτάσω κι εσύ το μόνο που ξέρεις τόσα χρόνια καλά είναι να φεύγεις. Απόψε όμως έφυγες ξεριζώνοντας και την καρδιά μου.

Είμαι ακόμα εδώ... άδεια... δεν έχω τίποτα να πω...

Άδειασα μεσα στα χέρια σου κι εσύ είχες ανοιχτά τα δάχτυλά σου και με άφησες να χαθώ.

Πόσα χρόνια λέω ψέμματα στον εαυτό μου για πριγκίπησσες και παραμύθια?

Πόσα χρόνια σου πετάω το κλειδί του πύργου μου να έρθεις να με σώσεις; 

Πόσα χρόνια σε λούζω την αγάπη μου και μαζεύω στάλες στάλες τη δική σου;

Πόσα χρόνια πέρασα μέσα στο ψέμα μου;

Μόνο γιατί ήθελα αγάπη. 

Κάποιον να με αγαπήσει και να με βάλει πάνω απο όλα. Πάνω απο όλα!...