Πέμπτη 31 Μαρτίου 2011

Perfect people


Περπατάω και σε σκέφτομαι...

Παντού γύρω μου γυναίκες όμορφες... με τέλεια σώματα... όμορφα πρόσωπα. Γεννημένες νικητές...

Περνάει απο το μυαλό μου μια σκέψη και με τρομάζει. Αν κάποτε μια απο αυτές σε επιθυμήσει, ετσι απλά θα σε έχει. Γιατί τα χρόνια που ζήσαμε μαζί μας φθείρανε...


Γιατί τα χρόνια περνάνε και αφήνουν ρυτίδες, σημάδια, κενά...

Κενά που μεγαλώνουν με το χρόνο...

Σημάδια που πονάνε...

Ρυτίδες βαθιές...

Τα χρόνια περνάνε χωρίς επιστροφή.



Κι εσύ... θα φύγεις άραγε; Αν κάποια τους σε επιθυμήσει;

Κι εγώ; Θα έφευγα άραγε;...

1 σχόλιο:

~reflection~ είπε...

Μπορει το παιχνίδι μιας διαστευρωσης να μας απομακρύνει στιγμιαία.... ετσι από παιδικό πείσμα να δοκιμάσουμε μία νέα μορφή γοητειας....

μα....τα βραδια μου εχουν το άρωμά σου...
τα ρούχα μου ολα ραμμενα στα μετ5ρα της Ψυχής σου...
το φως μου σκαλισμένο πανω στην ιριδα των ματιων σου....

ΟΛΑ μου ΕΣΥ...

και οποιος βρεθει διπλα μου από εκτροχιαμσο του παιχνιδιού, θα ΦΥΓΕΙ ματιαμ ου...γιατι τα λογια μου παντα μιλανε για ΣΕΝΑ........


τελευταια λεξη μου?.....

ΜΑΖΙ.......