Τετάρτη 27 Απριλίου 2011

Μεγαλοδύναμε Κύριε, τον αγαπώ και δεν γίνεται να κάνω αλλιώς...

"Μεγαλοδύναμε Κύριε, τον αγαπώ και δεν γίνεται να κάνω αλλιώς.
Πάλεψα και δε γίνεται να ξεριζώσω μιαν αγάπη ριζωμένη,
όπως δε γίνεται να φυτέψεις με τη βία στην καρδιά έναν έρωτα.
Μεγαλοδύναμε Κύριε, τον αγαπώ και δεν γίνεται να κάνω αλλιώς.
Για αυτό δώσε μου τη δύναμη να τον αγαπώ έτσι όπως κανείς δεν με έχει διδάξει:
Να τον αγαπώ χωρίς προσδοκία, χωρίς απαίτηση, χωρίς σύγκριση, χωρίς παζάρι, χωρίς γκρίνια, χωρίς οργή, χωρίς αδημονία.
Να τον αγαπώ και να μην τον κατασκοπεύω,να μην τον εκβιάζω, να μη προσπαθώ να με θαυμάσει,να μη προσπαθώ να με λυπηθεί.
Να αποζητώ το καλό του όσο και το δικό μου καλό,και να μη θυμώνω όταν αυτά τα δύο δε συμπίπτουν.
Να αντέχω να περιμένω, να αντέχω να μη μοιάζει με ίνδαλμά μου,να αντέχω να μου ανατρέπει τα όνειρά μου.
Να δέχομαι να μη με καταλαβαίνει έτσι όπως το εννοώ εγώ.
Να δέχομαι να μη τον καταλαβαίνω έτσι όπως το εννοώ εγώ.
Να τον χαίρομαι περισσότερο από όσο του παραπονιέμαι,να τον χαίρομαι χωρίς να τον διορθώνω.
Να τον θαυμάζω χωρίς να υπολογίζω πως θα τον κακομάθω.
Να γίνομαι περισσότερο σπλαχνική παρά δίκαιη.Να μη του φωνάξω ποτέ πως μετάνιωσα.Μεγαλοδύναμε φώτισέ με με την αγάπη την ελεύθερη, την αγάπη την σταυρωμένη.Να δραπετεύσω από την δυναστεία του έρωτά μου,από την αλαζονεία της γνώμης μου, από την ζητιανιά του κορμιού.
Να κάνω καρτερία στην απόρριψη, υπακοή σε αυτό που δεν καταλαβαίνω.Να λυγίζω στην άγνοια και την αδυναμία μου.
Να τον κερδίσω μονάχα αγαπώντας τον.Απλά και αληθινά.Απλά και ήσυχα.Αφού η αγάπη η καθαρή είναι πάντα, πάντα αμοιβαία".

Τρίτη 26 Απριλίου 2011

Ἐκεῖνοι ποὺ μᾶς παίδεψαν

Ἐκεῖνοι ποὺ μᾶς παίδεψαν βαραίνουν μέσα μας πιὸ πολύ,

ὅμως ἡ δική σου τρυφερότητα πόσο καιρὸ ἀκόμα θὰ βαστάξει;

Ὅ,τι μᾶς γλύκανε, τὸ ξέπλυνε ὁ χρόνος κι ἡ συναλλαγή,
ἐκεῖνοι ποὺ μᾶς χαμογέλασαν βουλιάξαν σὲ βαθιὰ πηγάδια
καὶ μείναν μόνο κεῖνοι ποὺ μᾶς πλήγωσαν,
ἐκεῖνοι ποὺ ἀρνήθηκαν νὰ τοὺς ὑποταχτοῦμε.
Ἐκεῖνοι ποὺ μᾶς παίδεψαν βαραίνουν πιὸ πολύ...

Τρίτη 19 Απριλίου 2011



Τί να πώ;

Τα λόγια κυλάνε άδεια μαζί με τα δάκρυά μου.

Με απέρριψες ξανά. Έναν τρόπο ψάχνω να σε φτάσω κι εσύ το μόνο που ξέρεις τόσα χρόνια καλά είναι να φεύγεις. Απόψε όμως έφυγες ξεριζώνοντας και την καρδιά μου.

Είμαι ακόμα εδώ... άδεια... δεν έχω τίποτα να πω...

Άδειασα μεσα στα χέρια σου κι εσύ είχες ανοιχτά τα δάχτυλά σου και με άφησες να χαθώ.

Δευτέρα 18 Απριλίου 2011

Σάββατο 2 Απριλίου 2011

Είναι που δεν χωρώ σε ξένα όνειρα


Γιατί γυρνάς; Που θέλεις να πας;

Πες μου μια μέρα σου όπως σ αρέσει. Δικές σου είναι, ψυχή μου, οι μέρες σου,
δική σου κι η ζωή σου.
Δεν είναι διάλειμμα η ζωή, δεν δικαιούσαι μόνο τις στιγμές που σου προσφέρουν ν αποδράσεις.
Πες μου που θέλεις να τη ζήσεις.
Πες μου πως.
Που είναι η γαλήνη που ζητάς , το φως που σε θρέφει, οι μυρωδιές που σε ξυπνούν, που είναι οι τόποι που αγαπάς;
Πες μου, που σφίγγεται η καρδιά σου, πες μου που ζει, που αναπνέει! Πες μου που κλαίει από ευτυχία σαν πατά, που λιώνει όταν φεύγει.
Πες μου δυνατά τη σκέψη που σε καίει όταν γυρνάς στο γκρίζο μιας πόλης αυτόματης και φορτωμένης με μαύρες αναμνήσεις.
Όταν γυρνάς χωρίς να θέλεις ,
χωρίς ν αναρωτιέσαι γιατί ...; 

Γλυκές μου αγάπες , μόνο εσείς, μα τι να σας δώσω από μια ψυχή που συνεχώς αδειάζει φυλακισμένη σε ρυθμούς απάνθρωπους και ξένους; 

Να μ αγαπάτε, θα με βρω, ξανά από την αρχή τώρα για πάντα.
Θα στε εκεί. Θα μαι κι εγώ, μέχρι το τέλος, μέχρι που γέροι πια θα γελάμε πάνω από το χαμομήλι μας.
Όλοι μαζί με μια αγάπη πάνω από το κάθε μέρα, με μια αγάπη στον αέρα, στο τηλέφωνο, στο γράμμα, στα Σαββατοκύριακα. 

Να μάθω να με αγαπώ, να μάθω να σας αγαπώ ακόμα πιο πολύ.
Να μάθω να γελώ, να φέρνω γέλιο στις ψυχές σας.
Φρούριο να είναι η αγάπη μας , τείχη στα ξένα, τείχη στα ψεύτικα, τείχη να κλείνουν και να τρέφουν τις αλήθειες μας, να τις θεριεύουν. 

Να βρω εκείνο το «μπορώ» που κρύβω μέσα μου και να το στήσω. 

Μαζί μου να χαρείτε μια φορά ακόμα στην ευτυχία μου, μαζί να πούμε στο τέλος «αντέξαμε,
γι αυτό το αξίζουμε να αγαπάμε τόσο, γι αυτό το αξίζουμε να αγαπιόμαστε τόσο».
Για όλα τα όχι που φωνάξαμε.
Για όλα τα ναι που κάναμε ζωή,
για όλα τα όνειρα που δεν πουλήσαμε,
για όλα τα όνειρα που μοιραστήκαμε.
Γυρνάω ψυχή μου, δεν σ αφήνω πίσω. 

Μαζί να πίνουμε κρασί στα ταβερνάκια πάνω από τη θάλασσα, μαζί να μας φυσάει ο αέρας του πελάγου στις βόλτες μας στο Κάστρο, μαζί να τριγυρνάμε στα βουνά και να γυρεύουμε τα μυστικά ξωκλήσια, μαζί να ερωτευόμαστε.
Μαζί, ποτέ πια χώρια. 

Άστο να φύγει μόνο του το αεροπλάνο.
Άστο να πάρει μακριά μόνο όσους έχουν άλλους τόπους.
Μονάχα ευχήσου τους να είναι οι τόποι τους αληθινοί.

Μονάχα ευχήσου τους να ναι δικοί τους... 



Απόσπασμα από το «Είναι που δεν χωρώ σε ξένα όνειρα».