Δεν με αφήνεις πια να είμαι ο εαυτός μου. Δεν με αφήνεις να είμαι ολόκληρη.
Έχω μέσα μου χιλιάδες κατακόκκινα συναισθήματα... φωτιά με καίει... φτερά κρυμμένα στην πλάτη μου που θέλουν να ανοίξουν...
Πονάω. Τα φτερά μου μέσα μου σκίζουν το δέρμα μου, η φωτία καίει την καρδιά μου. Γιατί δεν μπορείς να με αφήσεις να είμαι ο εαυτός μου;
Γιατί δεν αντέχεις να πάρεις όσα έχω να σου δώσω;
Νοιώθω μόνη μου κάθε μέρα. Όταν είσαι εδώ και όταν λέιπεις... Νοιώθω μόνη μου όλο και περισσότερο...
Όλα τα όνειρα που έκανα για μας μου τα κατέρριψες. Όλα τα πετσόκοψες να χωράνε στη δική σου περιορισμένη πραγματικότητα. Μισή, μικρή... μόνη...
Δεν είμαι πια ο εαυτός μου. Δεν είμαι πια εγώ δίπλα σου.
Είμαι μια καρικατούρα του εαυτού μου.!
Δεν μου ζητάς τίποτα... Δεν θές τίποτα...
Τα φτερά στην πλάτη μου με ματώνουν καθημερινά... η φωτιά στην καρδιά μου την έχει μαυρίσει... Διψάω για την αγάπη σου... Και μένω κοντά σου περιμένοντας... περιμένοντας τη σωστή στιγμή. Όταν θα είσαι έτοιμος να πετάξεις μαζί μου. Μα δεν είσαι... Μα δεν γίνεσαι... Μα δεν θα είσαι...
Θα πεθάνω δίπλα σου... Με τα φτερά κρυμμένα στην πλάτη μου... Την καρδια μου καμμένη απο την ίδια της τη φωτιά...
Θα πεθάνω.! Μ’ακούς;;