Παρασκευή 23 Δεκεμβρίου 2011

Μες την καρδιά... φωτιά.!


Το τζάκι καίει... Φωτιά... Κόκκινη, χρυσή, ζεστή, απέραντη...
Θα θελα να σουν εδώ... Στην αγκαλιά μου, να μετράμε τις φλόγες... Τις άπειρες φλόγες...
Τα άπειρα χρόνια... Τον χρόνο... που ήταν τόσο λίγος...


Τρίτη 20 Σεπτεμβρίου 2011

Never-ending Love


Τίποτα δεν κρατάει για πάντα...
Όλα κάποτε τελειώνουν...
Κι εγώ κοιτώ μες τα μάτια σου και βλέπω το άπειρο... Το άπειρο και το τέλος του.

Σε κρατάω σφιχτά μέσα μου. Και να που κάποια πράγματα κρατάνε για πάντα.
Η σκέψη σου μες το μυαλό μου... η μυρωδιά σου στους περαστικούς... τα μάτια σου...
Νομίζες πως θα ξεχάσω                ;
Νόμιζες πως μπορώ να υπάρχω χωρίς εσένα;

Τίποτα δεν κρατάει για πάντα.
Εκτός απο το σημαδι σου μέσα μου.

Είδες;
Στο χα πει... Υπάρχει το άπειρο.
Υπάρχει και το τέλος του.
Υπάρχει το άπειρο.
Χωρίς τέλος...



Τετάρτη 20 Ιουλίου 2011

Σα να ήταν γέφυρα που ένωνε τις ψυχές μας.



Το βράδυ κουρασμένη, λυπημένη ή χαρούμενη, αγχωμένη ή ξέγνοιαστη ακουμπούσα την πλάτη μου πάνω στη δικιά σου και κοιμόμουν...
Εσύ στον υπολογιστή σου, κι εγώ με την πλάτη κολλημένη στη δικιά σου. Σα να ήταν γέφυρα που ένωνε τις ψυχές μας.
Δεν ήθελα κάτι παραπάνω. Μόνο να είσαι εκεί... Να έχεις το κορμί σου δίπλα στο δικό μου και να με αφήνεις να δανείζομαι λίγο απο τη ζεστασιά σου.
Τα βράδια που περνούν άδεια απο την παρουσία σου σκέφτομαι εκείνες τις μέρες. Τις νοσταλγώ... Τις αναζητώ... 

Παρασκευή 15 Ιουλίου 2011

ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ ΖΩΗΣ...

«Μέτρησα τα χρόνια μου και συνειδητοποίησα, ότι μου υπολείπεται λιγότερος χρόνος ζωής απ' ότι έχω ζήσει έως τώρα...
Αισθάνομαι όπως αυτό το παιδάκι που κέρδισε μια σακούλα καραμέλες: τις πρώτες τις καταβρόχθισε με λαιμαργία αλλά όταν παρατήρησε ότι του απέμεναν λίγες, άρχισε να τις γεύεται με βαθιά απόλαυση.
Δεν έχω πια χρόνο για ατέρμονες συγκεντρώσεις όπου συζητούνται, καταστατικά, νόρμες, διαδικασίες και εσωτερικοί κανονισμοί, γνωρίζοντας ότι δε θα καταλήξει κανείς πουθενά.
Δεν έχω πια χρόνο για να ανέχομαι παράλογους ανθρώπους που παρά τη χρονολογική τους ηλικία, δεν έχουν μεγαλώσει.
Δεν έχω πια χρόνο για να λογομαχώ με μετριότητες.
Δε θέλω να βρίσκομαι σε συγκεντρώσεις όπου παρελαύνουν παραφουσκωμένοι εγωισμοί.
Δεν ανέχομαι τους χειριστικούς και τους καιροσκόπους.
Με ενοχλεί η ζήλια και όσοι προσπαθούν να υποτιμήσουν τους ικανότερους για να οικειοποιηθούν τη θέση τους, το ταλέντο τους και τα επιτεύγματα τους.
Μισώ, να είμαι μάρτυρας των ελαττωμάτων που γεννά η μάχη για ένα μεγαλοπρεπές αξίωμα. Οι άνθρωποι δεν συζητούν πια για το περιεχόμενο... μετά βίας για την επικεφαλίδα.
Ο χρόνος μου είναι λίγος για να συζητώ για τους τίτλους, τις επικεφαλίδες.
Θέλω την ουσία, η ψυχή μου βιάζεται...Μου μένουν λίγες καραμέλες στη σακούλα...
Θέλω να ζήσω δίπλα σε πρόσωπα με ανθρώπινη υπόσταση.
Που μπορούν να γελούν με τα λάθη τους.
Που δεν επαίρονται για το θρίαμβό τους.
Που δε θεωρούν τον εαυτό τους εκλεκτό, πριν από την ώρα τους.
Που δεν αποφεύγουν τις ευθύνες τους.
Που υπερασπίζονται την ανθρώπινη αξιοπρέπεια Και που το μόνο που επιθυμούν είναι να βαδίζουν μαζί με την αλήθεια και την ειλικρίνεια.
Το ουσιώδες είναι αυτό που αξίζει τον κόπο στη ζωή.
Θέλω να περιτριγυρίζομαι από πρόσωπα που ξέρουν να αγγίζουν την καρδιά των ανθρώπων...
Άνθρωποι τους οποίους τα σκληρά χτυπήματα της ζωής τους δίδαξαν πως μεγαλώνει κανείς με απαλά αγγίγματα στην ψυχή.
Ναι, βιάζομαι, αλλά μόνο για να ζήσω με την ένταση που μόνο η ωριμότητα μπορεί να σου χαρίσει.
Σκοπεύω να μην πάει χαμένη καμιά από τις καραμέλες που μου απομένουν...Είμαι σίγουρος ότι ορισμένες θα είναι πιο νόστιμες απ' όσες έχω ήδη φάει.
Σκοπός μου είναι να φτάσω ως το τέλος ικανοποιημένος και σε ειρήνη με τη συνείδησή μου και τους αγαπημένους μου.
Εύχομαι και ο δικός σου να είναι ο ίδιος γιατί με κάποιον τρόπο θα φτάσεις κι εσύ...»



Από τον Mario de Andrade (Ποιητή, συγγραφέα, δοκιμιογράφο και μουσικολόγο από τη Βραζιλία)

Πέμπτη 9 Ιουνίου 2011

Δείξε μου τον τρόπο...


Δείξε μου πως φεύγουν απο δώ...
Δείξε μου πως να αφήσω όλη μου τη ζωή πίσω και να ξεκινήσω απ' την αρχή.
Δείξε μου πως να πεθάνω και να αναστηθώ μακριά σου.
Δείξε μου τον τρόπο να υπάρχω χωρίς εσένα...

Θέλω να μείνω... να σε αγαπήσω... να μ' αγαπήσεις... να ζήσουμε αυτό το παραμύθι το ξεθωριασμένο μαζί.
Θέλω, μα κάθε φορά η αγάπη μου χτυπάει σε τοίχο. Χτυπάει σε τοίχο και σκληραίνει και πονάει... Χτυπάει και ματώνει και απογοητεύεται και σπάει...

Πόσο δύσκολο είναι να αγαπάς... Ακόμα κι αν το μόνο που ζητάς είναι να δίνεις αγάπη... πόσο δύσκολο είναι να βρείς κάποιον που να αντεχει την αγάπη σου...

Γι 'αυτό σε παρακαλώ δείξε μου το δρόμο να φύγω. Δείξε μου πώς η απόσταση δεν σκοτώνει.
Δείξε μου πώς η απώλεια δεν τελειώνει τη ζωή.
Δείξε μου το δρόμο...

Αντίο...

Παρασκευή 13 Μαΐου 2011

Φοβαμαι

Φοβαμαι να δω το τελος...
Αυτο το μαντηλι που που ανεμιζει στο βαθος του ορίζοντα όμως σηματοδοτεί την αλήθεια.

Και η αλήθεια είναι το τέλος..

Άραγε άμα κλείσω τα μάτια, θα χαθεί απο τον ορίζοντα;
Άραγε αν περιμένω, θα φύγει απο το μέλλον μας;
Το τέλος...

Απ'την αρχή σχεδόν το έβλεπα να πλησιάζει...
Μα τώρα είναι τόσο κοντά... μπορώ σχεδόν αν το αγγίξω!!

Φοβάμαι αγάπη μου!!!
Φοβάμαι....

Τετάρτη 27 Απριλίου 2011

Μεγαλοδύναμε Κύριε, τον αγαπώ και δεν γίνεται να κάνω αλλιώς...

"Μεγαλοδύναμε Κύριε, τον αγαπώ και δεν γίνεται να κάνω αλλιώς.
Πάλεψα και δε γίνεται να ξεριζώσω μιαν αγάπη ριζωμένη,
όπως δε γίνεται να φυτέψεις με τη βία στην καρδιά έναν έρωτα.
Μεγαλοδύναμε Κύριε, τον αγαπώ και δεν γίνεται να κάνω αλλιώς.
Για αυτό δώσε μου τη δύναμη να τον αγαπώ έτσι όπως κανείς δεν με έχει διδάξει:
Να τον αγαπώ χωρίς προσδοκία, χωρίς απαίτηση, χωρίς σύγκριση, χωρίς παζάρι, χωρίς γκρίνια, χωρίς οργή, χωρίς αδημονία.
Να τον αγαπώ και να μην τον κατασκοπεύω,να μην τον εκβιάζω, να μη προσπαθώ να με θαυμάσει,να μη προσπαθώ να με λυπηθεί.
Να αποζητώ το καλό του όσο και το δικό μου καλό,και να μη θυμώνω όταν αυτά τα δύο δε συμπίπτουν.
Να αντέχω να περιμένω, να αντέχω να μη μοιάζει με ίνδαλμά μου,να αντέχω να μου ανατρέπει τα όνειρά μου.
Να δέχομαι να μη με καταλαβαίνει έτσι όπως το εννοώ εγώ.
Να δέχομαι να μη τον καταλαβαίνω έτσι όπως το εννοώ εγώ.
Να τον χαίρομαι περισσότερο από όσο του παραπονιέμαι,να τον χαίρομαι χωρίς να τον διορθώνω.
Να τον θαυμάζω χωρίς να υπολογίζω πως θα τον κακομάθω.
Να γίνομαι περισσότερο σπλαχνική παρά δίκαιη.Να μη του φωνάξω ποτέ πως μετάνιωσα.Μεγαλοδύναμε φώτισέ με με την αγάπη την ελεύθερη, την αγάπη την σταυρωμένη.Να δραπετεύσω από την δυναστεία του έρωτά μου,από την αλαζονεία της γνώμης μου, από την ζητιανιά του κορμιού.
Να κάνω καρτερία στην απόρριψη, υπακοή σε αυτό που δεν καταλαβαίνω.Να λυγίζω στην άγνοια και την αδυναμία μου.
Να τον κερδίσω μονάχα αγαπώντας τον.Απλά και αληθινά.Απλά και ήσυχα.Αφού η αγάπη η καθαρή είναι πάντα, πάντα αμοιβαία".

Τρίτη 26 Απριλίου 2011

Ἐκεῖνοι ποὺ μᾶς παίδεψαν

Ἐκεῖνοι ποὺ μᾶς παίδεψαν βαραίνουν μέσα μας πιὸ πολύ,

ὅμως ἡ δική σου τρυφερότητα πόσο καιρὸ ἀκόμα θὰ βαστάξει;

Ὅ,τι μᾶς γλύκανε, τὸ ξέπλυνε ὁ χρόνος κι ἡ συναλλαγή,
ἐκεῖνοι ποὺ μᾶς χαμογέλασαν βουλιάξαν σὲ βαθιὰ πηγάδια
καὶ μείναν μόνο κεῖνοι ποὺ μᾶς πλήγωσαν,
ἐκεῖνοι ποὺ ἀρνήθηκαν νὰ τοὺς ὑποταχτοῦμε.
Ἐκεῖνοι ποὺ μᾶς παίδεψαν βαραίνουν πιὸ πολύ...

Τρίτη 19 Απριλίου 2011



Τί να πώ;

Τα λόγια κυλάνε άδεια μαζί με τα δάκρυά μου.

Με απέρριψες ξανά. Έναν τρόπο ψάχνω να σε φτάσω κι εσύ το μόνο που ξέρεις τόσα χρόνια καλά είναι να φεύγεις. Απόψε όμως έφυγες ξεριζώνοντας και την καρδιά μου.

Είμαι ακόμα εδώ... άδεια... δεν έχω τίποτα να πω...

Άδειασα μεσα στα χέρια σου κι εσύ είχες ανοιχτά τα δάχτυλά σου και με άφησες να χαθώ.

Δευτέρα 18 Απριλίου 2011

Σάββατο 2 Απριλίου 2011

Είναι που δεν χωρώ σε ξένα όνειρα


Γιατί γυρνάς; Που θέλεις να πας;

Πες μου μια μέρα σου όπως σ αρέσει. Δικές σου είναι, ψυχή μου, οι μέρες σου,
δική σου κι η ζωή σου.
Δεν είναι διάλειμμα η ζωή, δεν δικαιούσαι μόνο τις στιγμές που σου προσφέρουν ν αποδράσεις.
Πες μου που θέλεις να τη ζήσεις.
Πες μου πως.
Που είναι η γαλήνη που ζητάς , το φως που σε θρέφει, οι μυρωδιές που σε ξυπνούν, που είναι οι τόποι που αγαπάς;
Πες μου, που σφίγγεται η καρδιά σου, πες μου που ζει, που αναπνέει! Πες μου που κλαίει από ευτυχία σαν πατά, που λιώνει όταν φεύγει.
Πες μου δυνατά τη σκέψη που σε καίει όταν γυρνάς στο γκρίζο μιας πόλης αυτόματης και φορτωμένης με μαύρες αναμνήσεις.
Όταν γυρνάς χωρίς να θέλεις ,
χωρίς ν αναρωτιέσαι γιατί ...; 

Γλυκές μου αγάπες , μόνο εσείς, μα τι να σας δώσω από μια ψυχή που συνεχώς αδειάζει φυλακισμένη σε ρυθμούς απάνθρωπους και ξένους; 

Να μ αγαπάτε, θα με βρω, ξανά από την αρχή τώρα για πάντα.
Θα στε εκεί. Θα μαι κι εγώ, μέχρι το τέλος, μέχρι που γέροι πια θα γελάμε πάνω από το χαμομήλι μας.
Όλοι μαζί με μια αγάπη πάνω από το κάθε μέρα, με μια αγάπη στον αέρα, στο τηλέφωνο, στο γράμμα, στα Σαββατοκύριακα. 

Να μάθω να με αγαπώ, να μάθω να σας αγαπώ ακόμα πιο πολύ.
Να μάθω να γελώ, να φέρνω γέλιο στις ψυχές σας.
Φρούριο να είναι η αγάπη μας , τείχη στα ξένα, τείχη στα ψεύτικα, τείχη να κλείνουν και να τρέφουν τις αλήθειες μας, να τις θεριεύουν. 

Να βρω εκείνο το «μπορώ» που κρύβω μέσα μου και να το στήσω. 

Μαζί μου να χαρείτε μια φορά ακόμα στην ευτυχία μου, μαζί να πούμε στο τέλος «αντέξαμε,
γι αυτό το αξίζουμε να αγαπάμε τόσο, γι αυτό το αξίζουμε να αγαπιόμαστε τόσο».
Για όλα τα όχι που φωνάξαμε.
Για όλα τα ναι που κάναμε ζωή,
για όλα τα όνειρα που δεν πουλήσαμε,
για όλα τα όνειρα που μοιραστήκαμε.
Γυρνάω ψυχή μου, δεν σ αφήνω πίσω. 

Μαζί να πίνουμε κρασί στα ταβερνάκια πάνω από τη θάλασσα, μαζί να μας φυσάει ο αέρας του πελάγου στις βόλτες μας στο Κάστρο, μαζί να τριγυρνάμε στα βουνά και να γυρεύουμε τα μυστικά ξωκλήσια, μαζί να ερωτευόμαστε.
Μαζί, ποτέ πια χώρια. 

Άστο να φύγει μόνο του το αεροπλάνο.
Άστο να πάρει μακριά μόνο όσους έχουν άλλους τόπους.
Μονάχα ευχήσου τους να είναι οι τόποι τους αληθινοί.

Μονάχα ευχήσου τους να ναι δικοί τους... 



Απόσπασμα από το «Είναι που δεν χωρώ σε ξένα όνειρα».

Πέμπτη 31 Μαρτίου 2011

Perfect people


Περπατάω και σε σκέφτομαι...

Παντού γύρω μου γυναίκες όμορφες... με τέλεια σώματα... όμορφα πρόσωπα. Γεννημένες νικητές...

Περνάει απο το μυαλό μου μια σκέψη και με τρομάζει. Αν κάποτε μια απο αυτές σε επιθυμήσει, ετσι απλά θα σε έχει. Γιατί τα χρόνια που ζήσαμε μαζί μας φθείρανε...


Γιατί τα χρόνια περνάνε και αφήνουν ρυτίδες, σημάδια, κενά...

Κενά που μεγαλώνουν με το χρόνο...

Σημάδια που πονάνε...

Ρυτίδες βαθιές...

Τα χρόνια περνάνε χωρίς επιστροφή.



Κι εσύ... θα φύγεις άραγε; Αν κάποια τους σε επιθυμήσει;

Κι εγώ; Θα έφευγα άραγε;...

Πέμπτη 17 Μαρτίου 2011

Ησυχία...






Έκλεισα το φως και ξάπλωσα στο κρεββάτι.
Ησυχία...
Σκέφτομαι πόσα έγιναν, πόσα έφυγαν, πόσα ήρθαν...
Πόσα ζήτησα, πόσα πήρα και πόσα έχασα ή δεν απέκτησα ποτέ...
Σκέφτομαι εσένα που νοιώθω να απομακρύνεσαι μέρα με τη μέρα, και θέλω να φωνάξω «βοήθεια».
Ξέρεις ποια είναι η ειρωνία; Αν δεν σε είχα ποτέ δικό μου, δεν θα σε έχανα ποτέ!
Ενώ τώρα που σε απέκτησα, κάποια στιγμή θα σε χάσω...




Πέμπτη 24 Φεβρουαρίου 2011

Γιατί δεν αντέχεις να πάρεις όσα έχω να σου δώσω;




Δεν με αφήνεις πια να είμαι ο εαυτός μου. Δεν με αφήνεις να είμαι ολόκληρη.

Έχω μέσα μου χιλιάδες κατακόκκινα συναισθήματα... φωτιά με καίει... φτερά κρυμμένα στην πλάτη μου που θέλουν να ανοίξουν...

Πονάω. Τα φτερά μου μέσα μου σκίζουν το δέρμα μου, η φωτία καίει την καρδιά μου. Γιατί δεν μπορείς να με αφήσεις να είμαι ο εαυτός μου;

Γιατί δεν αντέχεις να πάρεις όσα έχω να σου δώσω;

Νοιώθω μόνη μου κάθε μέρα. Όταν είσαι εδώ και όταν λέιπεις... Νοιώθω μόνη μου όλο και περισσότερο...

Όλα τα όνειρα που έκανα για μας μου τα κατέρριψες. Όλα τα πετσόκοψες να χωράνε στη δική σου περιορισμένη πραγματικότητα. Μισή, μικρή... μόνη...

Δεν είμαι πια ο εαυτός μου. Δεν είμαι πια εγώ δίπλα σου.

Είμαι μια καρικατούρα του εαυτού μου.!

Δεν μου ζητάς τίποτα... Δεν θές τίποτα...

Τα φτερά στην πλάτη μου με ματώνουν καθημερινά... η φωτιά στην καρδιά μου την έχει μαυρίσει... Διψάω για την αγάπη σου... Και μένω κοντά σου περιμένοντας... περιμένοντας τη σωστή στιγμή. Όταν θα είσαι έτοιμος να πετάξεις μαζί μου. Μα δεν είσαι... Μα δεν γίνεσαι... Μα δεν θα είσαι...

Θα πεθάνω δίπλα σου... Με τα φτερά κρυμμένα στην πλάτη μου... Την καρδια μου καμμένη απο την ίδια της τη φωτιά...

Θα πεθάνω.! Μ’ακούς;;

Δευτέρα 7 Φεβρουαρίου 2011

Ιστορίες αγάπης

Είναι μια ιστορία αγάπης... ανάμεσα σε δύο ανρώπους που έρχονται απο διαφορετικούς κόσμους... 
Ο κόσμος του ενός δεν αντέχει να χωρέσει μέσα του τον κόσμο του άλλου.

Απαρνιούντε αυτό τον κόσμο, ακόμα και τη φύση τους απαρνιούντε για να μπορούν να είναι μαζί.
Μερικές φορές ο κόσμος τους κυκλώνει και τους αναγκάζει να απομακρυνθούν ο ένας απο τον άλλο. 
Όμως η αγάπη τους είναι τόσο δυνατή που όσος καιρός κι αν περάσει θα βρεθούν... και θα αγαπιούντε όπως πρίν...

Φοβάται να την αγγίξει γιατί είναι εύθραυστη και μπορεί να πληγωθεί απο τα χάδια του. Εκείνη κλείνει τα μάτια και ζητά τα χείλη του απεγνωσμένα. Την προστατεύει απο τον ίδιο του τον εαυτό. Ενώ εκείνη δεν θέλει να προστατευτεί... Θέλει να γίνει ένα με εκείνον... για πάντα δική του.

Και οι δύο θέλουν το «για πάντα». Και θα προσπαθήσουν να το ζήσουν. Όσο κι αν ο περίγυρός τους στήνει δίκανα για να αιχμαλωτίσει την αγάπη τους, εκείνοι βρίσκουν τρόπους να περάσουν τις κακοτοπιές και να ζήσουν τον έρωτά τους. 
Έτσι όπως αρμόζει σε έναν έρωτα τόσο δυνατό.
Επιβιώνουν γιατί κι οι δύο κοιτάνε μπροστά και βλέπους τους εαυτούς τους χέρι χέρι να βαδίζουν στο μέλλον... 


Κι ένα μικρό κοριτσάκι τους ακολουθεί και μετράει τα βήματά της για να τους φτάσει.



Δύο διαφορετικές ζωές, δύο διαφορετικά όντα ενώνονται και βαδίζουν χέρι χέρι στην αιωνιότητα...


Παρασκευή 4 Φεβρουαρίου 2011

Μωρό μου... Δεν θέλω να φύγω!

Όλες μου οι βαλίτσες είναι πακεταριμένες, είμαι έτοιμη να φύγω
Στέκομαι έξω απο την πόρτα σου
Δεν θέλω να σε ξυπνήσω για να σε αποχαιρετίσω
Μα ο ήλιος έχει σχεδόν ανατείλλει, είναι ήδη πρωί
Το ταξί με περιμένει και κορνάρει για να κατέβω
Μου λείπεις ήδη. Νοιώθω τόσο μόνη που θα μπορούσα να πεθάνω.
Φίλησέ με, χαμογέλασέ μου...
Πές μου πως θα με περιμένεις να γυρίσω
Κράτα με στην αγκαλιά σου σα να μην ήθελες να με αφήσεις ποτέ.
Γιατί φεύγω... Με ένα αεροπλάνο...
Και δεν ξέρω πότε θα γυρίσω
Μωρό μου... Δεν θέλω να φύγω!
Το ξέρω πως σε απογοήτευσα πολλές φορές
Το ξέρω πως έκανα πολλές χαζομάρες
Μα στο λέω τώρα... Δεν σήμαιναν τίποτα όλα αυτά...
Όπου και να πάω σκέφτομαι εσένα!
Όσα τραγούδια τραγουδάω, τα λέω για σένα
Όταν γυρίσω θα σου φορέσω στο δάχτυλο το δαχτυλίδι του γάμου μας
Φίλησέ με, χαμογέλασέ μου...
Πές μου πως θα με περιμένεις να γυρίσω
Κράτα με στην αγκαλιά σου σα να μην ήθελες να με αφήσεις ποτέ.
Γιατί φεύγω... Με ένα αεροπλάνο...
Και δεν ξέρω πότε θα γυρίσω
Μωρό μου... Δεν θέλω να φύγω!
Ήρθε η ωρα να σε αποχαιρετίσω...
Άφησέ με να σε φιλήσω για μια τελευταία φορά
Και κλείσε τα μάτια σου καθώς θα φεύγω.
Να ονειρεύεσαι για τις μέρες που θα έρθουν
Για τότε που δεν θα χρειάζεται να φύγω μόνη
Για όλα εκείνα τα χρόνια που δεν θα χρειάζεται να σου πώ...
«Φίλησέ με, χαμογέλασέ μου...
Πές μου πως θα με περιμένεις να γυρίσω
Κράτα με στην αγκαλιά σου σα να μην ήθελες να με αφήσεις ποτέ.
Γιατί φεύγω... Με ένα αεροπλάνο...
Και δεν ξέρω πότε θα γυρίσω
Μωρό μου... Δεν θέλω να φύγω!»

Σάββατο 22 Ιανουαρίου 2011

ΙΘΑΚΗ

Δὲν ξέρω ἂν ἔφυγα ἀπὸ συνέπεια


ἢ ἀπὸ ἀνάγκη νὰ ξεφύγω τὸν ἑαυτό μου,
τὴ στενὴ καὶ μικρόχαρη Ἰθάκη
μὲ τὰ χριστιανικά της σωματεῖα
καὶ τὴν ἀσφυχτική της ἠθική.
Πάντως, δὲν ἦταν λύση, ἦταν ἡμίμετρο.
Κι ἀπὸ τότε κυλιέμαι ἀπὸ δρόμο σὲ δρόμο
ἀποχτώντας πληγὲς κι ἐμπειρίες.
Οἱ φίλοι ποὺ ἀγάπησα ἔχουνε πιὰ χαθεῖ
κι ἔμεινα μόνος τρέμοντας μήπως μὲ δεῖ κανένας
ποὺ κάποτε τοῦ μίλησα γιὰ ἰδανικά…
Τώρα ἐπιστρέφω μὲ μίαν ὕποπτη προσπάθεια
νὰ φανῶ ἄψογος, ἀκέραιος, ἐπιστρέφω
κι εἶμαι, Θεέ μου, σὰν τὸν ἄσωτο ποὺ ἀφήνει
τὴν ἀλητεία, πικραμένος, καὶ γυρνάει
στὸν πατέρα τὸν καλόκαρδο, νὰ ζήσει
στοὺς κόλπους του μίαν ἀσωτία ἰδιωτική.
Τὸν Ποσειδῶνα μέσα μου τὸν φέρνω,
ποὺ μὲ κρατάει πάντα μακριά.
Μὰ κι ἂν ἀκόμα δυνηθῶ νὰ προσεγγίσω,
τάχα ἡ Ἰθάκη θὰ μοῦ βρεῖ τὴ λύση;

Παρασκευή 14 Ιανουαρίου 2011

Κυριαρχείς πάνω στον άλλον, καταργώντας τον με μια φυγή...


«Εκείνο που του ζητούσα με την εξαφάνισή μου ήταν εγκατάσταση. Κυριαρχείς πάνω στον άλλον, καταργώντας τον με μια φυγή» έγραφε η Μαλβίνα.

Πόσες φορές έχω κλείσει πίσω μου την πόρτα περιμένοντας να την ακούσω να ανοίγει;
Πόσες φορές έχω τρέξει μακριά σου μόνο και μόνο για να με κυνηγήσεις;

Για να δω αν ακόμα υπάρχει κάτι ή αν είσαι κοντά μου απο συνήθεια....

Μέχρι τώρα δεν το είχα σκεφτεί... Είναι ένα παιχνίδι εξουσιασμού. Φεύγω για να με κυνηγήσεις και να έχω το πάνω χέρι. Να είμαι η δυνατή που φεύγω, να είσαι ο αδύναμος που με κυνηγά...
Παιχνίδι κυριαρχίας. Κυριαρχείς πάνω στον άλλο με τη φυγή...

Κυριακή 9 Ιανουαρίου 2011


Κοιτώ στα μάτια σου τη φυγή...
Κοιτώ στα μάτια σου την αγάπη...
Μερικές φορές κοιτώ στα μάτια σου την απόγνωση... Άλλες την προσμονή...
Μα εκείνη η φυγή στα μάτια σου είναι που με τρομάζει περισσότερο απο όλα. Είναι που νοιώθω ανήμπορη κι ανίσχυρη μπροστά της. Με εξουσιάζει... Με διώχνει και με τραβάει κοντά της ταυτόχρονα.
Το νοιώθω πως θες να φύγεις μα δεν το κάνεις. Δεν το κάνεις επειδή μ’αγαπάς; Δεν το κάνεις επειδή δεν έχεις πού να πας;
Η φυγή στα μάτια σου θεριέυει και με κυκλώνει. Η καρδούλα μου σπάει. Χίλια κομμάτια στα χέρια μου κλαίει. Πονάει η φυγή... Μα πιο πολύ πονάει η παρουσία στη σκιά της.

Σάββατο 8 Ιανουαρίου 2011

Αν σήμερα ήταν η τελευταία μέρα της ζωής μου...

Αν σήμερα ήταν η τελευταία μέρα της ζωής μου...
Θα έλεγα σε όλους όσους αγαπώ πόσο πολύ τους αγάπησα...
Θα ζητούσα συγνώμη απο όσους πόνεσα και το μετάνοιωσα...
Θα δώριζα τα πράγματά μου σε όσους θα τα είχαν ανάγκη...
Θα έφτιαχνα μια διαθήκη ζητώντας να με κάψουν...
Θα μετάνοιωνα που δεν πρόλαβα να κάνω παιδιά... αλλά και αν είχα, θα μετάνοιωνα που δεν πρόλαβα να τα γνωρίσω και να τα μεγαλώσω...
Θα σε έσφιγγα στην αγκαλιά μου για όσο περισσότερο μπορούσα...
Θα λυπόμουν που δεν θα είμαι πια εκεί κοντά σε όσους αγαπάω...
Θα ήλπιζα...
Θα χαμογελούσα...
Και θα έφευγα...