Δευτέρα 13 Δεκεμβρίου 2010

Σε περιμένω… παντού!




Κι αν έρθει κάποτε η στιγμή να χωριστούμε, αγάπη μου,
μη χάσεις το θάρρος σου.
Η πιο μεγάλη αρετή του ανθρώπου, είναι να ‘χει καρδιά.
Μα η πιο μεγάλη ακόμα, είναι όταν χρειάζεται
να παραμερίσει την καρδιά του.
Την αγάπη μας αύριο, θα τη διαβάζουν τα παιδιά στα σχολικά βιβλία, πλάι στα ονόματα των άστρων και τα καθήκοντα των συντρόφων.
Αν μου χάριζαν όλη την αιωνιότητα χωρίς εσένα ,
θα προτιμούσα μια μικρή στιγμή πλάι σου.

Θα θυμάμαι πάντα τα μάτια σου, φλογερά και μεγάλα,
σα δυο νύχτες έρωτα, μες στον εμφύλιο πόλεμο.
Α! ναι, ξέχασα να σου πω, πως τα στάχυα είναι χρυσά κι απέραντα, γιατί σ’ αγαπώ.
Κλείσε το σπίτι. Δώσε σε μια γειτόνισσα το κλειδί και προχώρα. Εκεί που οι φαμίλιες μοιράζονται ένα ψωμί στα οκτώ, εκεί που κατρακυλάει ο μεγάλος ίσκιος των ντουφεκισμένων.
Σ’ όποιο μέρος της γης, σ’ όποια ώρα,
εκεί που πολεμάνε και πεθαίνουν οι άνθρωποι για ένα καινούργιο κόσμο… εκεί θα σε περιμένω, αγάπη μου!

3 σχόλια:

~reflection~ είπε...

Στάθηκα όρθια
όταν ο Ήλιος άλλαξε το χρώμα του....
{ξερεις...παντα ξερεις....}
και πιάστηκα μόνο από Σένα
σε στιγμές πανικού
καθως η καρδιά προσπαθούσε να ισοσταθμίσει το χτύπο της...
καθως τα μηχανήματα μετρούσαν τη Ζωή μου...
εγω ψιθύριζα στο ένστικτο να μη φοβαται...

"θα ζήσουμε...γιατι μας περιμένει Εκει που μενονται οι πόλεμοι, που πεθαινουν οι ανθρωποι...εκει εμεις πρεπει να φτασουμε Ζωντανοι......"

και ήρθα........
δεν ξερω πόσο άργησα...
δε θυμαμαι τιποτε από τον καιρό πριν σε συναντησω....

τωρα ήρθα....

και το Ζωντανό μου Ένστικτο λέει ότι δεν ήρθα αργά......

Τα φιλιά μου.....περιμενουν Παντου....Εσενα....

Ανώνυμος είπε...

Ύμνος στην αγάπη...
Μεγάλα λόγια, μεγάλες καρδιές, μεγάλα πάθη...
Ειδικά όταν τ' ακούει κανείς στη σημερινή εποχή των παγετώνων...

Να είσαι καλά...
Καλό βράδυ...

Unknown είπε...

Θα σε περιμένω πάντα και παντού και για όσο χρειάζεται κάθε φορά που η θάλασσα σε παίρνει κοντά της και μακριά μου... <3