Κυριακή 26 Δεκεμβρίου 2010

Η ιστορία της βασιλόπιτας...



Σύμφωνα με τη χριστιανική παράδοση, η βασιλόπιτα καθιερώθηκε σαν έθιμο στη γιορτή του Αγίου Βασιλείου, που εορτάζεται την πρώτη μέρα του χρόνου. Εκείνη την εποχή, ο Άγιος Βασίλειοςήταν Επίσκοπος Καππαδοκίας, τα χρόνια εκείνα ήταν πολύ δύσκολα, γιατί είχε πέσει ασιτία στη χώρα και οι άνθρωποι λιμοκτονούσαν.
Η κατάσταση αυτή όμως δεν πτοούσε , τον σκληρόκαρδο έπαρχο Ελβίνιο. Εκείνος ζητούσε τους φόρους («τη δεκάτη»), και απειλούσε με λεηλασία την Καισάρεια. Ο Άγιος για να σώσει το λαό του, ζήτησε από κάθε οικογένεια, να προσφέρει ένα χρυσό κόσμημα για να μπορέσει να εξευμενίσει, τον έπαρχο. Όλοι τους ανταποκρίθηκαν άμεσα ,στο αίτημα του και μια ολόκληρη περιουσία χρυσών κοσμημάτων μαζεύτηκε!
Ο Άγιος Βασίλειος κατάφερε να αλλάξει γνώμη στον σκληρό έπαρχο μιλώντας του ,για τη δύσκολη κατάσταση των ανθρώπων έτσι εκείνος όχι μόνο, έπαψε να ζητά φόρους αλλά του επέστρεψε και τα χρυσαφικά.
Στη συνέχεια όμως ,ήταν δύσκολο να τα επιστρέψει στους κατόχους τους, αφού δεν ήξερε σε ποιον ανήκει τι! Έτσι, ζήτησε από κάθε οικογένεια να φτιάξει και έναν άρτο, μέσα σ' αυτόν έβαλε από ένα κόσμημα. 
Μ' αυτόν τον τρόπο, άφησε τον Θεό να κάνει τη δίκαιη μοιρασιά.



Καλή Χρονιά!

Δευτέρα 13 Δεκεμβρίου 2010

Σε περιμένω… παντού!




Κι αν έρθει κάποτε η στιγμή να χωριστούμε, αγάπη μου,
μη χάσεις το θάρρος σου.
Η πιο μεγάλη αρετή του ανθρώπου, είναι να ‘χει καρδιά.
Μα η πιο μεγάλη ακόμα, είναι όταν χρειάζεται
να παραμερίσει την καρδιά του.
Την αγάπη μας αύριο, θα τη διαβάζουν τα παιδιά στα σχολικά βιβλία, πλάι στα ονόματα των άστρων και τα καθήκοντα των συντρόφων.
Αν μου χάριζαν όλη την αιωνιότητα χωρίς εσένα ,
θα προτιμούσα μια μικρή στιγμή πλάι σου.

Θα θυμάμαι πάντα τα μάτια σου, φλογερά και μεγάλα,
σα δυο νύχτες έρωτα, μες στον εμφύλιο πόλεμο.
Α! ναι, ξέχασα να σου πω, πως τα στάχυα είναι χρυσά κι απέραντα, γιατί σ’ αγαπώ.
Κλείσε το σπίτι. Δώσε σε μια γειτόνισσα το κλειδί και προχώρα. Εκεί που οι φαμίλιες μοιράζονται ένα ψωμί στα οκτώ, εκεί που κατρακυλάει ο μεγάλος ίσκιος των ντουφεκισμένων.
Σ’ όποιο μέρος της γης, σ’ όποια ώρα,
εκεί που πολεμάνε και πεθαίνουν οι άνθρωποι για ένα καινούργιο κόσμο… εκεί θα σε περιμένω, αγάπη μου!

Πέμπτη 9 Δεκεμβρίου 2010

Κάτω το τσιγάρο. Κάτω ο φασισμός!





Έχουνε πάει λέει και διαδηλώνουν έξω απο τα υπουργεία για να καταργηθεί ο νόμος κατά του καπνίσματος σε δημόσιους χώρους.


Κι εμείς; Εμείς οι υπέρ του νόμου;





Εμείς γιατί δεν παίρνουμε πλακάτ να πάμε να διαδηλώσουμε έξω απο τα μπαρ και τα εστιατόρια;


Εμείς γιατί δεν παλεύουμε για το δικαίωμά μας να επιλέγουμε;


Εμείς γιατί δεν αγανακτούμε που μας επιβάλλουν τον καπνό τους στο βωμό του χρήματος;



Εμείς γιατί αφήνουμε τον καπνό να πνίγει τις κραυγές μας;


Δεν είναι αστείο. Το κάπνισμα προκαλεί χρόνια προβλήματα υγείας. Εγώ επιλέγω να μην καπνίζω. Εσύ γιατί μου επιβάλλεις τον καπνό σου;
Εγώ επιλέγω να μην πάθω χρόνια αποφρακτική πνευμονοπάθεια.!
Εσύ με πιο δικαίωμα μου στερείς την υγεία μου;




Να κλαις...



Σε κοιτώ να κλαίς... Τόσο όμορφη με τα διαμαντάκια να στολίζουν τα μάτια σου.
Πονάει η καρδιά μου να σε κοιτώ σπασμένη ....

Μια ανακούφιση... Κάτι μέσα μου γελάει...
Που είσαι κι εσύ γήινη. Που μπορείς κι εσύ να πονέσεις...


Τρίτη 7 Δεκεμβρίου 2010

Παχυσαρκία στοπ


Καφενείο της Επιστήμης με τίτλο «Η διατροφική νοημοσύνη στην αντιμετώπιση της πολυφαγίας και της παχυσαρκίας» διοργανώνει το Ιδρυμα Ευγενίδου την Πέμπτη 9 Δεκεμβρίου 2010 στις 7 μ.μ.


Είναι δυνατόν, μέσα από τη σωστή χρήση κατάλληλων τροφών, να μπορέσει ο σύγχρονος άνθρωπος να ξαναβρεί τις ισορροπίες του σε σχέση με το φαγητό; «Διδάσκεται» η σωστή διατροφή; Τι είναι η διατροφική νοημοσύνη; Τα ερωτήματα θα παρουσιαστούν και θα συζητηθούν από τον επιστημονικό οικοδεσπότη Ευάγγελο Ζουμπανέα, κλινικό διαιτολόγο. Θα παρουσιαστούν, επίσης, σύγχρονες τεχνικές για την αντιμετώπιση της πολυφαγίας και της παχυσαρκίας αξιοποιώντας νεότερα δεδομένα της βιοχημείας του εγκεφάλου και της νευροβιολογίας. Το Καφενείο της Επιστήμης διοργανώνεται σε συνεργασία με τη Μη Κυβερνητική Οργάνωση «Επόμενη Ημέρα». Είσοδος ελεύθερη και ανοιχτή σε κάθε ενδιαφερόμενο, αλλά απαιτείται δήλωση συμμετοχής, τηλ. 210 9469615.

Δευτέρα 6 Δεκεμβρίου 2010

Αυτος ο κόσμος με τρομάζει μέρα με τη μέρα όλο και περισσότερο!!

Αυτος ο κόσμος με τρομάζει μέρα με τη μέρα όλο και περισσότερο. Μικρά φοβισμένα ανθρωπάκια... Ταγμένα στο βωμό του κέρδους. Χωρίς ιδανικά... Χωρίς αξίες...



Πώς να πιστέψεις στην αλήθεια όταν όλοι γύρω σου λενε ψέματα;

Πώς να πείς αλήθεια.... Η τιμωρία του ψέυτη είναι οτι δεν μπορεί να πιστέψει. Είχε πει κάποιος...Κι εγώ... Τί να τους πω... Τί να πιστέψουν;


Πώς να αγαπήσεις; Αφού κανείς δεν ξέρει πια να ξεχωρίζει την αγάπη.
 Όλοι ψάχνουν κάτι άλλο...
Οι σχέσεις για τις οποίες προσπαθείς... μοχθείς... είναι ουτοπία σε αυτά τα μέρη. 
Όλοι ψάχνουν τα εύκολα. Παιχνιδάκια στον υπολογιστή που να σώζουν κάθε στάδιο για να έχεις μια ελπίδα να τελειώσεις.
Κρυβόμαστε πίσω απο οθόνες...

Κι εγώ που θέλω να σ’αγαπήσω βγαίνω στους δρόμους και ψάχνω. Ψάχνω να βρώ τον τρόπο... Δεν μπορεί... Εκεί έξω κάπου κάπως θα βρώ τον τρόπο.
Λύκε λύκε είσαι εδώ;;;



Φιλώ το πριγκηπά μου , μα αυτός επιμένει να γίνεται βάτραχος. Σε κάθε δυσκολία... σε κάθε αναποδιά, φορά το καπελάκι του στραβά και κουαξ κουαξ την κάνει με ελαφρά πηδηματάκια.
Δεν είναι αυτός ο κόσμος για δύσκολα. Δεν είναι για προσπάθεια, δεν είναι για μόχθο!!



Λύκε λύκε είσαι εδώ;
Πάμε για καφεδάκι να ξεχάσουμε τα προβλήματά μας;
Τα προβλήματα δεν ξεχνιούνται φίλε μου...
γκρρρρρρρρρ

Κυριακή 21 Νοεμβρίου 2010

Οι θυμωμένοι κάτοικοι της τσιμεντούπολης


Ξυπνάω το πρωί και πάω στο φούρνο. Ο δρόμος είναι μονόδρομος και το πεζοδρόμιο ανύπαρκτο, οπότε περπατάω κολλητά στα παρκαρισμένα αυτοκίνητα για να χωράνε να περνάνε τα διερχόμενα. 

Ακούω πίσω μου μια επίμονη άκρως ενοχλητική κόρνα, μπαίνω ανάμεσα σε δύο αμάξια για να δω τί γίνεται και βλέπω μια γιαγιά με μια σακαράκα που είχε 2 μέτρα δεξιά και 2 μέτρα αριστερά απο το αμάξι χώρο... να μου κορνάρει να πάω στην άκρη! Επίμονα!!

«Μάλλον πρέπει να κάνω δίαιτα...» σκέφτομαι... Μεγάλωσε πολύ ο κώλος μου και δεν χωράνε τα αυτοκίνητα!!

Στο επόμενο στενό στρίβω δεξιά και κατηφορίζω προς τον φούρνο. Ένας άντρας πάνω σε μια μηχανή βρίζει για την κίνηση. Μια «κυρία» στο μπροστινό αυτοκίνητο κατεβάζει χριστοπαναγίες που δεν έχει χώρο για παρκάρισμα. 
Μια άλλη κοπελιά στον παράλληλο, εχει κάνει 10 μανούβρες η κακομοίρα προσπαθώντας να παρκάρει και η ουρά πίσω της έχει αρχίσει να γίνεται τεράστεια. Βγαίνει ένας έξαλλος απο το αμάξι του, της χτυπάει το παράθυρο και της λέει: «Αστο, θα στο παρκάρω εγώ!!». Βγαίνει η κακομοίρα ντροπιασμένη απο το αμαξι και του το δίνει να το παρκάρει. Τί να κάνει;; Δεν είναι μέρος η Αθήνα για νέους οδηγούς.

Την επόμενη πάλι στην ίδια διαδρομή για το φούρνο ειναι μια κυρία γύρω στα 65 έξω απο το σχολείο και προσπαθεί να παρκάρει. Αντί να πατήσει φρένο όμως πατάει γκάζι και σαν άλλος σούπερμαν σκαρφαλώνει με τις δυο πλαινές ρόδες στα αμάξια που ήταν παρκαρισμένα μπροστά της. Τρέχουν κάτι περαστικοί να κρατήσουν το αμάξι να μην πέσει τ’ανάσκελα και την βγάζουν σιγά σιγά έξω. 

Ευτυχώς κανείς δεν χτύπησε. Όμως ο δρόμος ήταν μονόδρομος. Όλα τα αμάξια απο πίσω έπρεπε να κάνουν όπισθεν για να πάρουν άλλο δρόμο... Και φυσικά δεν έλειπαν κόρνες, φωνές... βρισιές...

Μερικές φορές αναρρωτιέμαι... Οι άνθρωποι εδώ γεννιούνται θυμωμένοι; Ή είναι κάτι σαν παρενέργεια; Σαν αρρώστεια που το παθαίνουν επειδή ζουν στην Αθήνα; Άραγε κι εγώ τώρα που ζώ εδώ θα γίνω έτσι;;;;



Φοβάμαι!!!

Παρασκευή 19 Νοεμβρίου 2010

Γενιά του Πολυτεχνείου και έλλειψη ελπίδας


Ο υπεύθυνος έκδοσης της ΙΣΟΠΟΛΙΤΕΙΑΣ Αντώνης Παπακωνσταντίνου υπήρξε στέλεχος του φοιτητικού αντιδικτατορικού κινήματος, του οποίου κορυφαία εκδήλωση υπήρξε η εξέγερση του Πολυτεχνείου το Νοέμβρη του 1973. Με την ευκαιρία της σημερινής επετείου ρωτήθηκε αν πιστεύει ότι η επονομαζόμενη «γενιά του Πολυτεχνείου» ευθύνεται για τα σημερινά σοβαρά οικονομικά και ηθικά προβλήματα της χώρας και απάντησε τα εξής:


- Κατ' αρχήν ο όρος "γενιά του Πολυτεχνείου" έχει σοβαρή δόση υπερβολής. Παρότι υπήρξε ανάλογη νεολαιίστικη εξέγερση στη Γαλλία κανείς δεν αναφέρεται σε κάποια "γενιά του Μάη του 68". Είναι αλήθεια πως η εξέγερση ξεκίνησε από μια τολμηρή ομάδα φοιτητών με αφορμή την έλλειψη αντιπροσώπευσης στους φοιτητικούς συλλόγους και γρήγορα επεκτάθηκε κυρίως στις πανεπιστημιακές σχολές της Αθήνας. Την ίδια εποχή όμως υπήρχαν και αρκετοί νέοι αδιάφοροι, όπως και κάποιοι λίγοι συμπαθούντες το καθεστώς.
- Τα κοινά χαρακτηριστικά της πλειοψηφίας των νέων που εξεγέρθηκαν ήταν η ανιδιοτέλεια, η προσήλωση σε συγκεκριμένες αξίες και κυρίως η ελπίδα ότι το κακό δεν θα διαρκέσει για πάντα. "Έξι χρόνια είν' αρκετά δεν θα γίνουνε εφτά" έλεγε το σύνθημα. Έτσι δεν είναι περίεργο το γεγονός πως μετά την πτώση της δικτατορίας οι περισσότεροι πιστεύοντας ότι έληξε το έργο τους αποσύρθηκαν από τη δημόσια ζωή.
- Υπήρξαν όμως ορισμένοι που εξαργύρωσαν την ανάμιξη τους και τις (πραγματικές ή φανταστικές) διώξεις που υπέστησαν, αναμίχθηκαν στην πολιτική και έγιναν βουλευτές, υπουργοί κλπ. Μπορεί κάποιος να αναζητήσει ευθύνες από τους τελευταίους, αλλά δεν μπορεί να χρεώσει τις πράξεις τους σε όλους τους επαναστατημένους νέους εκείνης της εποχής και φυσικά δεν μπορεί να αναφέρεται σε ολόκληρη γενιά.
- Το δικτατορικό καθεστώς Παπαδόπουλου-Ιωαννίδη προσπάθησε (και κατάφερε για κάποιο χρόνο) να αποκοιμίσει τη δίψα των νέων για οράματα και αξίες οδηγώντας τους σε ακίνδυνες μορφές εκτόνωσης, όπως τα θεάματα και ο αθλητισμός. Οι συνομήλικοί μου θυμούνται το σλόγκαν "κάθε πόλη και στάδιο, κάθε χωριό και γυμναστήριο" ή το "έπος του Γουέμπλεϋ". Οι παλιόφιλοι από εκείνη την εποχή δεν τρόμαξαν σήμερα τόσο με την οικονομική κρίση, όσο με το γεγονός ότι νεοεκλεγμένος δημοτικός άρχοντας ψηφίστηκε από τη νεολαία υποσχόμενος "πορνό και μπάλα"!
- Με δυο λόγια πιστεύω ότι η σημερινή κρίση είναι βαθιά, πολύ βαθύτερη από την οικονομική επιφάνειά της, γιατί έχει προσβάλλει τη νεολαία της χώρας.  Εκτός από τα λεφτά λείπουν οι ουμανιστικές αξίες, λείπει η εντιμότητα, λείπει η ανιδιοτέλεια, αλλά κυρίως λείπει η ελπίδα!
ΑΠΟ ΤΗΝ "ΙΣΟΠΟΛΙΤΕΙΑ"

Κυριακή 14 Νοεμβρίου 2010

Παγκόσμια Ημέρα Διαβήτη

Μήπως νοιώθετε κουρασμένοι συνέχεια;
Πεινάτε συχνά;
Διψάτε συχνά;
Έχετε γυναικολογικά προβλήματα;
Θολή όραση;
Μουδιάζουν τα άκρα σας;
Χάσατε βάρος;
Πήρατε βάρος;
Οι πληγές δεν γιατρέυονται γρήγορα;
Έχετε πρόβλημα στύσης;




Έχετε κάνει ποτέ καμπύλη ζαχάρου;



Αν είστε άντρας ή γυναίκα , δεν ασκείστε τακτικά και έχετε έστω και ένα συγγενή που πάσχει απο διαβήτη τύπου 2 είστε σε ομάδα υψηλού κινδύνου.
Μια καμπύλη ζαχάρου διαρκεί 2 ώρες απο το χρόνο σας και μπορεί να σας δώσει μέχρι και 15 χρόνια ζωής αν έχετε προδιάθεση για διαβήτη και το προλάβετε έγκαιρα!!!

Πρέπει να ξέρουμε!! Για να μπορούμε να πράξουμε!!

http://www.worlddiabetesday.org/

Σάββατο 13 Νοεμβρίου 2010

Περιμένω... και φοβάμαι...



Περνάει ο καιρός. Δεν ξέρω πια τι νοιώθω. Περίμενα πολύ! Περισσότερο απο όσο άντεχα. 
Περίμενα πολύ και περιμένω ακόμα... Μόνο που δεν έχω αντοχές πια...

Καθε μικρό βοτσαλάκι στο δρόμο πληγώνει τις οπλές μου. Μα είμαι ακόμα στο δρόμο. Η ζωή κυλάει κάτω απο τα πόδια μου κι εγώ σε σταθερό ρυθμό περπατάω.

Περπατάω και περιμένω. Να έρθει η ώρα... Να έρθεις εσύ εκείνη την ώρα να με πάρεις απο το χέρι και να πάμε.

Περιμένω να γίνεις δυνατός. Να ορθώσεις το αναστημά σου μπροστά σους δράκους της ζωής σου (της δικής σου ζωής!!) και να ανοίξεις την πόρτα να φύγεις!!!!

Ίσως βέβαια τότε να μην θες το χέρι μου να σου κρατάει συντροφιά στο ταξίδι. Ίσως χωρίς δράκους να μην με χρειάζεσαι πια...


Ειμαι εδω και περιμένω. Περιμένω να μεγαλώσεις καμάρι μου...
Κι αν δεν τα καταφέρεις ποτέ;;;



Φοβάμαι να προχωρήσω μπροστά. Αν με χάσεις απο το πλάι σου ισως να με χάσεις για πάντα... Φοβάμαι να σε αφήσω να ξεμακρύνεις πολύ... Μα φοβαμαι και να σε κρατώ... Αν χαλαρώσεις το χεράκι σου άραγε θα το καταλάβω;

Τετάρτη 10 Νοεμβρίου 2010

Τελειώνει η σοκολάτα!!!!!!!!!!



Τελειώνει η σοκολάτα.
Μέσα στα επόμενα 20 χρόνια η σοκολάτα θα αρχίσει να γίνεται σπάνιο και πολύ ακριβό προιον.
Ο Cocoa Research Association αναφέρει οτι καταναλώνουμε πολύ περισσότερη σοκολάτα απο ότι παράγουμε.


"In 20 years chocolate will be like caviar. It will become so rare and so expensive that the average Joe just won't be able to afford it."






Περισσότερες πληροφορίες εδώ.





Τρίτη 9 Νοεμβρίου 2010

Καθημερινότητα

Ο καιρός περνάει... Το συνειδητοποιώ μερα με τη μέρα όλο και περισσότερο. Περνάει σαν τρένο σε μια διαρκή αέναη και σταθερή κίνηση. Κι εσύ πρέπει να τρέχεις να προλάβεις...
Καιρός να ξαποστάσεις δεν υπάρχει. Κάθε λεπτό που χάνεις να σκεφτείς χάνεις και κάτι απο το τοπίο γύρω σου.
Μαζέυεις στιγμές... χαμένες στιγμές... τις πετάς στην πλάτη και τρέχεις...
Και οι στιγμές όλο και βαραίνουν στην πλάτη σου... Οι χαμένες στιγμές...


Θα σκεφτόσουν πως πράγματα που δεν έζησες δεν μπορεί να έχουν τέτοιο βάρος... κι όμως...


Και εκείνος ο συνοδοιπόρος που είχες χτές στο πλάι σου, απόψε δεν σου μιλάει. Αποφάσισε πως ο δρόμος είναι πολύ ανηφορικός εδώ και θα πάει αλλού.


Μα αν δεν ανέβεις τισ ανηφόρες τώρα που μπορείς... πότε θα τις ανέβεις; Πώς θα αντέξεις μετά;
Πώς θα αντέξεις;


Ο δρόμος κυλάει κάτω απο τα πόδια μου και τρέχει μπροστά. Ένας μήνας.... Δυο μήνες... Και τρέχει... και τρέχω κι εγώ.


Εσύ που να είσαι άραγε;
Θα σε ξαναβγάλει εδώ ποτέ ο δρόμος σου;

Κυριακή 7 Νοεμβρίου 2010

Ειλικρίνια

Αγάπησα τα πάντα σε σενα... Οχι επειδή ήταν τέλεια... Αλλά επειδή ήταν κομμάτια σου.
Αγάπησα τα πάντα σε σενα... Δεν σου ζήτησα πολλά. Μόνο το πιο δύσκολο. Ειλικρίνια.
Όχι για αντάλλαγμα... Όχι για πληρωμή. Η αγάπη δεν ζητάει πληρωμές...
Για την ψυχή μου στο ζήτησα. Απόλυτη ειλικρίνια ήθελε για να μπορεί να αναπνέει μετά το θανατό μας... Μετά το θάνατο της αγάπης μας...
Μου την έδωσες;

Ισως να μην μάθω ποτέ!!

Θα την άντεχα αν μου την έδινες;
Ίσως να μην μάθω ποτέ....

Κυριακή 31 Οκτωβρίου 2010

«Το Υπόγειο» του Ντοστογιέφσκι


Η θεατρική μεταφορά ενός από τα πιο ανατρεπτικά κείμενα του μεγάλου Ρώσου συγγραφέα και της παγκόσμιας λογοτεχνίας, με επίκεντρο τις υπαρξιακές περιπέτειες του Έγκλειστου Αντιήρωα του Υπογείου σε κατάσταση εσωτερικού διχασμού.
Σε νουάρ ατμόσφαιρα και φόντο η καταβύθιση του Ντοστογιέφσκι στα έγκατα της ανθρώπινης ψυχής, για να ανασύρει τα μυστικά της ανθρώπινης ύπαρξης.  Από την Κυριακή 31 Οκτωβρίου και για τρίτη χρονιά, στο θέατρο Βαφείο-Λάκης Καραλής, Β’ Σκηνή.
«Είμαι ένας άρρωστος άνθρωπος… είμαι ένας άνθρωπος κακός, είμαι απεχθής…»
Έγκλειστος και καταδικασμένος στο υπόγειο κάτεργό του, πεσμένος στα νύχια του αγριότερου δήμιου, του αντίπαλου εαυτού.
Ο Αντιήρωας του Υπογείου θα σπαράζει και θα φλέγεται απ’ τον πόθο για ανεξαρτησία.  Ένας άνθρωπος φοβισμένος, κακοποιημένος από ορφάνια, στέρηση και κοινωνική καταφρόνια, μειονεξία και ταυτόχρονα από ένα ευφυέστατο αιχμηρό νου που δουλεύει άγρυπνα και πυρετωδώς. Με τρομαγμένο ένστικτο διαισθάνεται πως μέσα απ’ το μίσος είναι πιο ασφαλής παρά μέσα απ’ την αληθινή αγάπη.
Με αφορμή το χιόνι που πέφτει, μια παλιά του ανάμνηση η Λίζα, θα καρφωθεί στη σκέψη του, θα γίνει εμμονή.  Η μοναξιά του, η αποτυχημένη συναναστροφή με τους παλιούς του συμμαθητές, η αδυναμία του να αφεθεί στην αγάπη της Λίζας, είναι τα γεγονότα που θα μας συγκινήσουν και θα μάς κάνουν να ταυτιστούμε με τον Έγκλειστο Αντιήρωα του Υπογείου.
Συμπαραγωγή: Θεατρική Ομάδα «Θεατρόραμα» - Ομάδα «Προσωδία» (θ. Βαφείο Λ.Καραλής)


Θεατρική διασκευή:  Μάρω Βαμβουνάκη
Σκηνοθεσία:  Χρήστος Τσάγκας
Σκηνικά:  Ελίντα Κράγια
Κοστούμια:  ομάδα Θεατρόραμα
Ερμηνεύουν:  Στέργιος Ιωάννου, Μαρία Καραζάνου
Συμπαραγωγή: Θεατρόραμα - Ομάδα «Προσωδία»

Παραστάσεις: Κυριακή στις 6μμ, Δευτέρα στις 8μμ


Εισιτήρια: 15 ευρώ, 10 ευρώ φοιτητικό, ατέλειες δεκτές
Διάρκεια Παράστασης: 75 λεπτά


θέατρο Βαφείο-Λάκης Καραλής, Β’ Σκηνή


τηλ: 210-3425.637 Αγίου Όρους 16 και Κωνσταντινουπόλεως 115, Βοτανικός, Στάση Μετρό Κεραμεικός.

Σάββατο 30 Οκτωβρίου 2010

Ερείπια..

Και κάνεις το μεγάλο βήμα... Γιατί πιστεύεις πως σε αγαπάει... Γιατί τον αγαπάς κι εσύ....

Και κάνεις το μεγάλο βήμα. Αφήνεις τα πάντα πίσω σου και πας μπροστά.

Κι εκείνος... Εκείνος που σε αγαπάει... Εκείνος που νόμιζες πως σε στηρίζει... Εκείνος... Το άλλο σου μισό...

Απλά...
Δεν ακολουθεί!

Και μένεις μόνη.

Ανάμεσα σε κούτες. Ανάμεσα σε δυο ζωές μισές. Σε απομεινάρια... σε ερείπια και σε θεμέλια...
Στέκεσαι και κοιτάς το κενό...

Κάπου εκεί στη διαδρομή υπήρχανε σημάδια μα δεν τα είδες. Κάπου στα μάτια του φλόγιζε η αμφιβολία αλλά δεν κοίταξες να τη δεις. Και τώρα...
Μόνη ανάμεσα σε κούτες... Με το ένα πόδι στο παρελθόν και το άλλο στο μέλλον να ισορροπείς όσο καλύτερα μπορείς. 

Μόνη... 
όπως ξεκίνησες... 

Μόνη...

Πέμπτη 28 Οκτωβρίου 2010

Φασισμος is back!!!




Ξεκινήσαμε που λέτε να πάμε στους Σκόρπιονς. 

Πήραμε το αμάξι για να πάμε στο μετρό. Κάπου στη μέση της διαδρομής μας πήραν τα νερά και μας σηκωσαν!!!!! Το αφήσαμε κάπου ψηλά για να να το βρούμε στην επιστροφή και πήραμε το μετρό. 

Μόλις μπήκαμε στο στάδιο... Λες και βρισκόσουν σε άλλη εποχή. Φώτα... Ήχος... Εικόνα... Πραγματικό show.

Βέβαια όλοι επιμένουν να καπνίζουν, οπότε μετά απο 3 ώρες εκει μέσα, σήμερα το πρωί ο λαιμός μου έχει κλείσει και δεν μπορώ να ανασάνω. Για να μην πω για τα ρούχα μου που μυρίζουν σαν τεκές. Προσπαθούσα να πάρω μια ανάσα και όλο έβηχα...

Κάθισα πάνω πάνω δίπλα στον εξαερισμό για να έχω μια ελπίδα να ανασάνω, αλλά δεν είχε και μεγάλη διαφορά. Οι μπροστινοί μου κάπνιζαν όλοι και μόλις έσβηνε ο ένας το τσιγάρο το άναβε ο επόμενος. 
Χιλιάδες κόσμος στο γήπεδο και χιλιάδες τσιγάρα αναμμένα απειλητικά μέσα στη μούρη μου να με κοιτάνε ειρωνικά...Σα να μου λένε...
"Και τι θα κάνεις ρε μαλάκα;;;;;"

Μα πόσα χρόνια πρέπει να περάσουν για να το καταλάβουμε; 

Είναι φασισμός να αναγκάζεις κάποιον να καπνίζει χωρις τη θελησή του!!!!!!!


Τρίτη 26 Οκτωβρίου 2010

Ταξίδια

Έφυγα απο την τσιμεντούπολη για 2 μέρες...

Πόσο παράξενο να ξυπνάς και να μην ακούς τα αυτοκίνητα να βουίζουν στα αυτιά σου...
Τί παράξενο να μην φοβάσαι να αφήσεις ξεκλείδωτο το σπίτι σου το βράδυ...

 Τι όμορφο...

Τι όμορφο να ζείς σε λίγο πιο ήρεμους ρυθμούς... 
Να μην τρέχεις συνέχεια να προλάβεις. Να μην τρέχεις συνέχεια να προλάβεις κάτι που δεν έχει καν σημασία!!

Ηρεμία...

Γαλήνη...