Σάββατο 22 Ιανουαρίου 2011

ΙΘΑΚΗ

Δὲν ξέρω ἂν ἔφυγα ἀπὸ συνέπεια


ἢ ἀπὸ ἀνάγκη νὰ ξεφύγω τὸν ἑαυτό μου,
τὴ στενὴ καὶ μικρόχαρη Ἰθάκη
μὲ τὰ χριστιανικά της σωματεῖα
καὶ τὴν ἀσφυχτική της ἠθική.
Πάντως, δὲν ἦταν λύση, ἦταν ἡμίμετρο.
Κι ἀπὸ τότε κυλιέμαι ἀπὸ δρόμο σὲ δρόμο
ἀποχτώντας πληγὲς κι ἐμπειρίες.
Οἱ φίλοι ποὺ ἀγάπησα ἔχουνε πιὰ χαθεῖ
κι ἔμεινα μόνος τρέμοντας μήπως μὲ δεῖ κανένας
ποὺ κάποτε τοῦ μίλησα γιὰ ἰδανικά…
Τώρα ἐπιστρέφω μὲ μίαν ὕποπτη προσπάθεια
νὰ φανῶ ἄψογος, ἀκέραιος, ἐπιστρέφω
κι εἶμαι, Θεέ μου, σὰν τὸν ἄσωτο ποὺ ἀφήνει
τὴν ἀλητεία, πικραμένος, καὶ γυρνάει
στὸν πατέρα τὸν καλόκαρδο, νὰ ζήσει
στοὺς κόλπους του μίαν ἀσωτία ἰδιωτική.
Τὸν Ποσειδῶνα μέσα μου τὸν φέρνω,
ποὺ μὲ κρατάει πάντα μακριά.
Μὰ κι ἂν ἀκόμα δυνηθῶ νὰ προσεγγίσω,
τάχα ἡ Ἰθάκη θὰ μοῦ βρεῖ τὴ λύση;

Παρασκευή 14 Ιανουαρίου 2011

Κυριαρχείς πάνω στον άλλον, καταργώντας τον με μια φυγή...


«Εκείνο που του ζητούσα με την εξαφάνισή μου ήταν εγκατάσταση. Κυριαρχείς πάνω στον άλλον, καταργώντας τον με μια φυγή» έγραφε η Μαλβίνα.

Πόσες φορές έχω κλείσει πίσω μου την πόρτα περιμένοντας να την ακούσω να ανοίγει;
Πόσες φορές έχω τρέξει μακριά σου μόνο και μόνο για να με κυνηγήσεις;

Για να δω αν ακόμα υπάρχει κάτι ή αν είσαι κοντά μου απο συνήθεια....

Μέχρι τώρα δεν το είχα σκεφτεί... Είναι ένα παιχνίδι εξουσιασμού. Φεύγω για να με κυνηγήσεις και να έχω το πάνω χέρι. Να είμαι η δυνατή που φεύγω, να είσαι ο αδύναμος που με κυνηγά...
Παιχνίδι κυριαρχίας. Κυριαρχείς πάνω στον άλλο με τη φυγή...

Κυριακή 9 Ιανουαρίου 2011


Κοιτώ στα μάτια σου τη φυγή...
Κοιτώ στα μάτια σου την αγάπη...
Μερικές φορές κοιτώ στα μάτια σου την απόγνωση... Άλλες την προσμονή...
Μα εκείνη η φυγή στα μάτια σου είναι που με τρομάζει περισσότερο απο όλα. Είναι που νοιώθω ανήμπορη κι ανίσχυρη μπροστά της. Με εξουσιάζει... Με διώχνει και με τραβάει κοντά της ταυτόχρονα.
Το νοιώθω πως θες να φύγεις μα δεν το κάνεις. Δεν το κάνεις επειδή μ’αγαπάς; Δεν το κάνεις επειδή δεν έχεις πού να πας;
Η φυγή στα μάτια σου θεριέυει και με κυκλώνει. Η καρδούλα μου σπάει. Χίλια κομμάτια στα χέρια μου κλαίει. Πονάει η φυγή... Μα πιο πολύ πονάει η παρουσία στη σκιά της.

Σάββατο 8 Ιανουαρίου 2011

Αν σήμερα ήταν η τελευταία μέρα της ζωής μου...

Αν σήμερα ήταν η τελευταία μέρα της ζωής μου...
Θα έλεγα σε όλους όσους αγαπώ πόσο πολύ τους αγάπησα...
Θα ζητούσα συγνώμη απο όσους πόνεσα και το μετάνοιωσα...
Θα δώριζα τα πράγματά μου σε όσους θα τα είχαν ανάγκη...
Θα έφτιαχνα μια διαθήκη ζητώντας να με κάψουν...
Θα μετάνοιωνα που δεν πρόλαβα να κάνω παιδιά... αλλά και αν είχα, θα μετάνοιωνα που δεν πρόλαβα να τα γνωρίσω και να τα μεγαλώσω...
Θα σε έσφιγγα στην αγκαλιά μου για όσο περισσότερο μπορούσα...
Θα λυπόμουν που δεν θα είμαι πια εκεί κοντά σε όσους αγαπάω...
Θα ήλπιζα...
Θα χαμογελούσα...
Και θα έφευγα...