Οι θυμωμένοι κάτοικοι της τσιμεντούπολης

Ξυπνάω το πρωί και πάω στο φούρνο. Ο δρόμος είναι μονόδρομος και το πεζοδρόμιο ανύπαρκτο, οπότε περπατάω κολλητά στα παρκαρισμένα αυτοκίνητα για να χωράνε να περνάνε τα διερχόμενα. 

Ακούω πίσω μου μια επίμονη άκρως ενοχλητική κόρνα, μπαίνω ανάμεσα σε δύο αμάξια για να δω τί γίνεται και βλέπω μια γιαγιά με μια σακαράκα που είχε 2 μέτρα δεξιά και 2 μέτρα αριστερά απο το αμάξι χώρο... να μου κορνάρει να πάω στην άκρη! Επίμονα!!

«Μάλλον πρέπει να κάνω δίαιτα...» σκέφτομαι... Μεγάλωσε πολύ ο κώλος μου και δεν χωράνε τα αυτοκίνητα!!

Στο επόμενο στενό στρίβω δεξιά και κατηφορίζω προς τον φούρνο. Ένας άντρας πάνω σε μια μηχανή βρίζει για την κίνηση. Μια «κυρία» στο μπροστινό αυτοκίνητο κατεβάζει χριστοπαναγίες που δεν έχει χώρο για παρκάρισμα. 

Μια άλλη κοπελιά στον παράλληλο, εχει κάνει 10 μανούβρες η κακομοίρα προσπαθώντας να παρκάρει και η ουρά πίσω της έχει αρχίσει να γίνεται τεράστεια. Βγαίνει ένας έξαλλος απο το αμάξι του, της χτυπάει το παράθυρο και της λέει: «Αστο, θα στο παρκάρω εγώ!!». Βγαίνει η κακομοίρα ντροπιασμένη απο το αμαξι και του το δίνει να το παρκάρει. Τί να κάνει;; Δεν είναι μέρος η Αθήνα για νέους οδηγούς.

Την επόμενη πάλι στην ίδια διαδρομή για το φούρνο ειναι μια κυρία γύρω στα 65 έξω απο το σχολείο και προσπαθεί να παρκάρει. Αντί να πατήσει φρένο όμως πατάει γκάζι και σαν άλλος σούπερμαν σκαρφαλώνει με τις δυο πλαινές ρόδες στα αμάξια που ήταν παρκαρισμένα μπροστά της. Τρέχουν κάτι περαστικοί να κρατήσουν το αμάξι να μην πέσει τ’ανάσκελα και την βγάζουν σιγά σιγά έξω. 

Ευτυχώς κανείς δεν χτύπησε. Όμως ο δρόμος ήταν μονόδρομος. Όλα τα αμάξια απο πίσω έπρεπε να κάνουν όπισθεν για να πάρουν άλλο δρόμο... Και φυσικά δεν έλειπαν κόρνες, φωνές... βρισιές...

Μερικές φορές αναρρωτιέμαι... Οι άνθρωποι εδώ γεννιούνται θυμωμένοι; Ή είναι κάτι σαν παρενέργεια; Σαν αρρώστεια που το παθαίνουν επειδή ζουν στην Αθήνα; Άραγε κι εγώ τώρα που ζώ εδώ θα γίνω έτσι;;;;

Φοβάμαι!!!