Τρίτη 9 Νοεμβρίου 2010

Καθημερινότητα

Ο καιρός περνάει... Το συνειδητοποιώ μερα με τη μέρα όλο και περισσότερο. Περνάει σαν τρένο σε μια διαρκή αέναη και σταθερή κίνηση. Κι εσύ πρέπει να τρέχεις να προλάβεις...
Καιρός να ξαποστάσεις δεν υπάρχει. Κάθε λεπτό που χάνεις να σκεφτείς χάνεις και κάτι απο το τοπίο γύρω σου.
Μαζέυεις στιγμές... χαμένες στιγμές... τις πετάς στην πλάτη και τρέχεις...
Και οι στιγμές όλο και βαραίνουν στην πλάτη σου... Οι χαμένες στιγμές...


Θα σκεφτόσουν πως πράγματα που δεν έζησες δεν μπορεί να έχουν τέτοιο βάρος... κι όμως...


Και εκείνος ο συνοδοιπόρος που είχες χτές στο πλάι σου, απόψε δεν σου μιλάει. Αποφάσισε πως ο δρόμος είναι πολύ ανηφορικός εδώ και θα πάει αλλού.


Μα αν δεν ανέβεις τισ ανηφόρες τώρα που μπορείς... πότε θα τις ανέβεις; Πώς θα αντέξεις μετά;
Πώς θα αντέξεις;


Ο δρόμος κυλάει κάτω απο τα πόδια μου και τρέχει μπροστά. Ένας μήνας.... Δυο μήνες... Και τρέχει... και τρέχω κι εγώ.


Εσύ που να είσαι άραγε;
Θα σε ξαναβγάλει εδώ ποτέ ο δρόμος σου;

2 σχόλια:

ღ oneiremataღ είπε...

ο καιρός, ο χρόνος που περνάει, αποτελούνται από στιγμές, από όνειρα που γίνονται πραγματικότητα κι από όνειρα που μένουν όνειρα, αλλά ζωντανεύουν και δίνουν πνοή στην πραγματικότητά μας...μην εγκαταλείπεις τα όνειρα, κι ας περνάει ο καιρός...πάντα να ελπίζεις...
φιλάκια πολλά :))))

Amor Omnia είπε...

nai!! maresei na elpizw :)

S'euxaristw!

Kalhspera