Σάββατο 13 Νοεμβρίου 2010

Περιμένω... και φοβάμαι...



Περνάει ο καιρός. Δεν ξέρω πια τι νοιώθω. Περίμενα πολύ! Περισσότερο απο όσο άντεχα. 
Περίμενα πολύ και περιμένω ακόμα... Μόνο που δεν έχω αντοχές πια...

Καθε μικρό βοτσαλάκι στο δρόμο πληγώνει τις οπλές μου. Μα είμαι ακόμα στο δρόμο. Η ζωή κυλάει κάτω απο τα πόδια μου κι εγώ σε σταθερό ρυθμό περπατάω.

Περπατάω και περιμένω. Να έρθει η ώρα... Να έρθεις εσύ εκείνη την ώρα να με πάρεις απο το χέρι και να πάμε.

Περιμένω να γίνεις δυνατός. Να ορθώσεις το αναστημά σου μπροστά σους δράκους της ζωής σου (της δικής σου ζωής!!) και να ανοίξεις την πόρτα να φύγεις!!!!

Ίσως βέβαια τότε να μην θες το χέρι μου να σου κρατάει συντροφιά στο ταξίδι. Ίσως χωρίς δράκους να μην με χρειάζεσαι πια...


Ειμαι εδω και περιμένω. Περιμένω να μεγαλώσεις καμάρι μου...
Κι αν δεν τα καταφέρεις ποτέ;;;



Φοβάμαι να προχωρήσω μπροστά. Αν με χάσεις απο το πλάι σου ισως να με χάσεις για πάντα... Φοβάμαι να σε αφήσω να ξεμακρύνεις πολύ... Μα φοβαμαι και να σε κρατώ... Αν χαλαρώσεις το χεράκι σου άραγε θα το καταλάβω;

4 σχόλια:

~reflection~ είπε...

Η ζέστη του χεριού δεν ξετυλίγεται...

δεν είναι υφασμα....
δεν είναι κορδονι....
δεν είναι ζωνη...

είναι άρωμα που ποτίζει το χερι σου και ΔΕΝ μπορει να απομονωθεί από τη δική σου μυρωδια...
γιατι πλεον γινατε ΕΝΑ....


φιλι....ζέστη στο χερι μου τυλιγμενη γυρω από το δικό σου....

Amor Omnia είπε...

makari na nai etsi....

Ανώνυμος είπε...

Πολύ γλυκό...
Όταν χαλαρώσει το χέρι του θα το καταλάβεις. Θα είναι έτοιμος να πετάξει. Αλλά δεν θα χαθεί ποτέ από δίπλα σου. Πάντα θα σε χρειάζεται και θα τον χρειάζεσαι...

Amor Omnia είπε...

S'euxaristw Bd:)