Πέμπτη 25 Νοεμβρίου 2010

Μιαν αγκυρα η ζωή μου ζητιανέυει το βάθος του έρωτά της να συλλάβει...

4 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Γαλάζια μοίρα...

Υπέροχο!

~reflection~ είπε...

Όσο ζητιανευει μην την φοβάσαι...

θα επιβιωνει με το κεφαλι ψηλα...

αν αρχίσει να ονειρευεται βασιλικούς θρόνους πλούσιων παροχων, τότε να τρομάξεις....

καποιος την ξεγελασε και τις εταξε έρωτες μεσα σε μυθιστορηματικές εξελίξεις παραμυθιων.....

Ο Αληθινος Έρωτας είναι εκει.....

εκει.....
εξω...
αστην να ζητιανευει.....

οι αλητες και οι ξυπολητοι ζητιανοι είναι που οργωνουν το Συμπαν....

τα φιλιά μου...επαιτείες....

ღ oneiremataღ είπε...

Αγαπούλα,
όμορφο πολύ και λατρεμένο!!!

ένα ταξίδι στο απέραντο γαλάζιο της θάλασσας.. κι είμαι καράβι χωρίς πλήρωμα, που ο άνεμος κι η μπόρα κυβερνά..
και φάρος μου το ολόγιομο φεγγάρι που κεντάει με ασήμι τη ρότα του και τη δική μου πάνω στην φουρτουνιασμένη της αγκάλη :))))

Amor Omnia είπε...

Sas euxaristw :)