Πέμπτη 9 Δεκεμβρίου 2010

Να κλαις...



Σε κοιτώ να κλαίς... Τόσο όμορφη με τα διαμαντάκια να στολίζουν τα μάτια σου.
Πονάει η καρδιά μου να σε κοιτώ σπασμένη ....

Μια ανακούφιση... Κάτι μέσα μου γελάει...
Που είσαι κι εσύ γήινη. Που μπορείς κι εσύ να πονέσεις...


3 σχόλια:

~reflection~ είπε...

καθε που μαραίνομαι...

πιο ομορφη ανθιζω μετα.....


φιλια...ποτισμενα με δακρυα...

~reflection~ είπε...

M'αρεσουν πολύ οι χρωματικοί σου συνδυασμοί και ο τρόπος που απλώνονται πανω στην Υγρασία της εσωτερικής Βροχής που απτυπωθηκε τόσο περίτεχνα με μία άστατη Ταξη μιας Συναισθηματικής Εντροπίας πανω στο Τζαμι που μας χωριζει.... ή μήπως μας ενωνει?...

Amor Omnia είπε...

Μ'αρεσει που ακουμπας την περίτεχνη γραφή σου στο τζάμι του μυαλού μου... Που σίγουρα μας ενώνει...

Καλησπέρα ;)